Rozdział XXXIV: Pogrzeb

Dziś coś, co Beż lubi najbardziej, a czego jednocześnie najbardziej nienawidzi. Jak się pewnie domyślacie, chodzi o faile naukowe. Będzie też trochę o seksie, tyle że nie. Dodajmy do tego śmierć jednego ze statystów i dostajemy dość przedziwny mix. Popatrzmy.



Ostatni rozdział zakończył się na wybuchu histerii Brata Samo Zło z powodu odkrycia, że duszka nie zginęła. Jared załatwia sprawę jak na profesjonalnego jaskiniowca przystało.

Jared doskoczył do Kyle’a i zdzielił go pięścią w twarz. Trafiony opadł na materac z wywróconymi oczami i otwartymi ustami.

Może i Kyle’owi się należało, ale i tak za wybranie tej metody poradzenia sobie z BSZ-em z 10 możliwych opcji dam



Welcome to Bedrock: 50

– No więc – odezwał się Doktor łagodnym głosem – z medycznego punktu widzenia to chyba nie było najwłaściwsze.

Czy to miał być element komiczny? Jakoś nie pokładam się ze śmiechu.

– Ale za to ja czuję się lepiej – odparł chmurno Jared.

Na twarzy Doktora zagościł nikły uśmiech.
– Z drugiej strony, parę minut snu raczej go nie zabije. 

Jeszcze raz zajrzał mu pod powieki i sprawdził puls.

I to ma być lekarz? Wow, no chyba że Stefka stosuje jakiś dziwaczny foreshadowing…

– Co się stało? – odezwał się cicho Wes gdzieś znad mojej głowy.
– Kyle próbował go zabić – odparł Jared, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. – Chyba nas to nie dziwi?
– Nie próbował – bąknęłam.

Świat według Terencjusza: 51

– Altruizm przychodzi mu łatwiej niż kłamstwa – zauważył Jared.
– Robisz mi to na złość? – zapytałam. Moja cierpliwość nie tyle się kończyła, co nie było po niej śladu. Jak długo już nie spałam? Bardziej niż noga bolała mnie tylko głowa. Każdy oddech sprawiał mi ból w boku. Uświadomiłam sobie, nie bez pewnego zdziwienia, że jestem w bardzo złym nastroju. – Bo jeżeli tak, to muszę przyznać, że dobrze ci idzie.

Wow, czyżby Wandzia miała wreszcie dość? Rychło w czas. Pokaż wreszcie, że nie jesteś bezwolną amebą! Już kij, że taka złość nie leży w naturze dusz.



Świat według Terencjusza: 52


Nic to, wolę niekanoniczną agresję niż kanoniczną martyrologię. Zobacz, do czego mnie doprowadziłaś, Stefciu!



Ale, ale, to jeszcze nie koniec. Czas na prawdziwy smackdown w wykonaniu naszego cielęcia.

Jared i Wes spojrzeli na mnie ze zdumieniem. Byłam pewna, że miny pozostałych wyglądają podobnie. Może z wyjątkiem Jeba, który jak nikt inny umiał zachować twarz pokerzysty.
– Jestem k o b i e t ą – żachnęłam się. – I całe to mówienie o mnie per „on” strasznie działa mi na nerwy.
Jared zamrugał, zbity z tropu. Po chwili jednak odzyskał srogi wyraz.
– Bo jesteś przebrana w kobiece ciało?

Wes spojrzał na niego krzywo.
– Bo jestem s o b ą – syknęłam.
– Według czyjej definicji?
– Chociażby według waszej. Należę do płci, która wydaje na świat młode. A może to niewystarczająco kobiece?

Jestem w głębokim szoku. Wandzia stawia się, czujecie to? I to Jaredowi pomimo wpojenia ver. 2.0 i całej swojej tendencji do bycia wycieraczką do podłogi. Niesamowite.

Zamknęło mu to usta. Poczułam namiastkę samozadowolenia.

"I słusznie", przyklasnęła mi Melanie. "Zachowuje się jak świnia."
"Dzięki."
"My, dziewczyny, musimy się trzymać razem."

Cuda, panie, cuda się dzieją. Solidarność kobieca, walka ze złym traktowaniem i wkurw na buca. I to w jednym rozdziale. Stefciu, co to się stało?

– Nigdy nam o tym nie opowiadałaś – powiedział cicho Wes, podczas gdy Jared zastanawiał się nad ripostą. – Jak to u was wygląda?

                                          

Jego oliwkowa cera nabrała rumieńców, jak gdyby dopiero po fakcie zdał sobie sprawę, że wypowiedział te słowa na głos.
– To znaczy, nie musisz odpowiadać, jeżeli to nietaktowne pytanie.

Zaśmiałam się. Byłam w dziwnym, rozchwianym nastroju. Miałam głupawkę, jak to ujęła Mel.
– Nie, nie pytasz o nic... niestosownego. U nas to nie przebiega w tak... skomplikowany sposób jak u was.

Ekhm, wkłada się, potem w przód, w tył, w przód, w tył, itd., potem wyjmuje i wsio. Co w tym takiego skomplikowanego? Jeśli to jeszcze ma być przyjemne, to fakt, trzeba się trochę bardziej postarać, ale proces prokreacji jako takiej nie jest jakoś niesamowicie złożony.

"Masz kosmate myśli."
"To twoje myśli", odparowałam.

Przepraszam bardzo, wylądowaliśmy nagle w gimnazjum, czy co?



Dobra, dobra, przejdźmy może do rozmnażania duszyczek. Uwaga, będzie idiotycznie.

– Wśród nas jest bardzo niewiele... Matek. To znaczy, niezupełnie Matek. Tak się nas nazywa, ale tak naprawdę chodzi o samą możliwość macierzyństwa... – Zaczęłam o tym rozmyślać i szybko spoważniałam. W świecie dusz w ogóle nie było żywych Matek, trwały jedynie w pamięci potomnych.
– Masz taką m o ż l i w o ś ć? – zapytał sztywno Jared.

I ty się pytasz, chłopie? Przecież to jest speshul snowflake i awatar ałtorki, musi być zdolna do bycia matką, to wszak jedyna powinność kobiety. Tłajlajta nie czytałeś?

Wiedziałam, że wszyscy mnie słuchają. Nawet Doktor zastygł z uchem nachylonym nad piersią Kyle’a.

Nie odpowiedziałam na to pytanie.
– Jesteśmy... trochę jak ule pszczół albo jak mrówki. Mamy mnóstwo bezpłciowych osobników i królową...
– Królową? – powtórzył za mną Wes, spoglądając dziwnie.
– Nie do końca. Ale na każde pięć, dziesięć tysięcy dusz przypada tylko jedna Matka. Czasem nawet mniej. Nie ma żelaznej reguły.
– A ile jest trutni? – zapytał Wes.
– Nie, nie – nie ma żadnych trutni. Mówiłam, to prostsze.

Czekali, aż im wszystko wyjaśnię. Przełknęłam ślinę. Nie powinnam była poruszać tego tematu. Nie miałam ochoty dłużej o tym rozprawiać. Czy naprawdę nie mogłam przecierpieć, że Jared mówi o mnie „on”?
Nie zamierzali mi teraz odpuścić. Zmarszczyłam brwi, lecz kontynuowałam. Przecież sama zaczęłam.
– Matki... się dzielą. Każda... komórka – chyba tak to byście nazwali, choć różnimy się od was budową – no więc każda komórka staje się nową duszą. Każda nowa dusza nosi w sobie okruch pamięci matki, ślad po niej.
– Ile komórek? – zapytał Doktor zaciekawiony. – Ile młodych?

Wzruszyłam ramionami.
– Około miliona.

No tak, skoro muszą nagle znaleźć na raz milion nowych mundurków na jeden „poród” to nie dziwota, że potrzebują co rusz nowych planet.

Otworzyli szeroko oczy w przerażeniu. Wes odsunął się ode mnie, ale powtarzałam sobie, że nie powinnam czuć się urażona.
Doktor zagwizdał pod nosem. Był jedyną osobą, która chciała słuchać dalej. Aaron i Andy wyglądali na zaniepokojonych. Nigdy wcześniej nie słuchali moich opowieści, nie wiedzieli, jak dużo potrafię mówić.
– Kiedy to się dzieje? Potrzeba jakiegoś katalizatora?
– To wybór. Własnowolna decyzja. Tylko tak umieramy. Poświęcamy się dla nowego pokolenia.

This is bullshit. Wstałam sobie rano i siłą woli i godnością osobistą postanowiłam rozpęknąć się na milion komórek. Why? Fuck you, that’s why.



I niech mi ktoś wytłumaczy, jak to ma wyglądać. Organizm wielokomórkowy to nie pantofelek, żeby ot tak sobie się podzielić i to jeszcze na tyle części. Stefciu, naprawdę bym to łyknęła, tylko mi do ciężkiej cholery wytłumacz, jak to przebiega na poziomie komórkowym! A przepraszam, ty nie robisz riserczu, pewnie nawet nie wiesz nic o podstawach biologii.



Aha, no i jeszcze



Bellanda Wandella van der Mellen : 52



za speshul skill bycia Matką.

– Mogłabyś to zrobić w każdej chwili, podzielić wszystkie komórki, ot tak, po prostu?
– Może nie „ot tak, po prostu”, ale tak.
– Czy to bardzo złożone?
– Decyzja, owszem. Sam proces jest... bolesny.

Explain, Stefa, explain!!! Nie rzucaj mi tu dwoma zdaniami i nie myśl, że to wystarczy. Ostatnio nieopatrznie przeczytałam Ślepowidzenie Wattsa. Nie, nie, książka mi się podobała. Nieopatrznie, bo teraz Intruz wkurza mnie jeszcze bardziej. Na końcu Ślepowidzenia autor podaje całą litanię źródeł dla teorii, które umieścił w swojej książce. No ale on pisał science fiction, a nie durne, patologiczne romansidło przebrane w podziurawiony płaszczyk scifi.

– Bolesny?
Czemu go to dziwiło? Przecież na Ziemi było podobnie.

"Mężczyźni", prychnęła Mel.
– Bardzo – powiedziałam. – Wszystkie dusze pamiętają, co czuła wtedy ich Matka.

Czyli te rozpęknięte komórki pamiętają mamusię? To prawie jak pamięć wody w homeopatii. Poczytajcie sobie o tym, to jest dopiero kretynizm, uśmiejecie się.



Boru, już mnie głowa boli od tej skondensowanej głupoty. A najgorsze jeszcze przed nami.

– Ciekawe, jak przebiegała ewolucja waszego gatunku... zanim wykształciło się społeczeństwo z królowymi-samobójczyniami. – Myślami był gdzieś daleko.
– Altruizm – powiedział cicho Wes.

- Idiotyzm – powiedziała Beige, dolewając sobie wina, by przetrwać ten rozdział.

– No to pięknie – rzucił ktoś pod nosem. – Mamy w jaskiniach pieprzoną królową matkę obcych. Za chwilę może się zamienić w milion małych robali.
– Cii.
– Nic by wam nie zrobiły – odpowiedziałam, nie otwierając oczu. – Bez żywicieli od razu by poumierały. – Skrzywiłam się na myśl o tak niewyobrażalnej tragedii. Milion malutkich, bezbronnych duszyczek, srebrzystych niemowląt, usychających...

Zamknij ryj z łaski swojej, bo nie zniosę takiej hipokryzji. Nie macie jakoś problemu z wszczepianiem dusz w nasze maluchy, ale wasze sparklące komórki z homeopatyczną pamięcią rodzicielki są biedne. Łza się w oku kręci.



Adolf approves : 42

Byłam bardzo zmęczona. Nie obchodziło mnie już nawet, że parę kroków dalej leży Kyle. Ani że dwaj z mężczyzn, którzy go przynieśli, wezmą jego stronę, gdy się ocknie. Obchodził mnie jedynie sen.
Ale oczywiście wtedy obudził się Walter.
– Au – zajęczał cichutko. – Gladdie?
Ja także jęknęłam i obróciłam się ku niemu. Ból w nodze wykrzywił mi twarz, ale nie byłam w stanie przekręcić tułowia. Wyciągnęłam do niego ręce i chwyciłam go za dłoń.
– Już – szepnęłam.

Świat według Terencjusza: 53



Doktor odsyła dodatkowych statystów, czyli niejakich Aarona, Wesa i Andy’ego i przygotowuje się do podania Walterowi złotego strzału.

Otworzyłam oczy. Jeb stal przy łóżku Waltera; twarz chorego wyglądała, jakby nadal spał.
– Żegnaj, Walt – powiedział Jeb. – Do zobaczenia po tamtej stronie.

Odstąpił od łóżka.
– Jesteś dobrym człowiekiem. Będzie nam ciebie brakowało – odezwał się cicho Jared.
Doktor znów odpakowywał morfinę z szeleszczącego papieru.
– Gladdie? – załkał Walt. – Boli mnie.
– Cii. Zaraz przestanie. Doktor da ci zastrzyk.
– Gladdie?
– Tak?
– Kocham cię, Gladdie. Zawsze cię kochałem.
– Wiem, Walter. Ja... ja ciebie też. Wiesz jak bardzo.

Świat według Terencjusza: 54



Walter odchodzi, Wandzia jest zrozpaczona. Ponadto ledwo trzyma się na nogach. I co robi Doktor, żeby jej „pomóc”? Trzymajcie się, bo zaraz wybuchnę.

– Odszedł – powiedział Doktor napiętym głosem. – Już nie cierpi. Wyciągnął moją dłoń z ręki zmarłego, obrócił mnie ostrożnie i ułożył w wygodniejszej pozycji. Ale prawie nie odczułam zmiany. Teraz, gdy wiedziałam, że Walter już mnie nie słyszy, łkałam głośniej. Złapałam się za rwący bok.
– Jak tam sobie chcesz. Skoro musisz – wymamrotał Jared tonem urazy. Próbowałam otworzyć oczy, ale nie dałam rady.
Coś ukłuło mnie w ramię. Nie pamiętałam, żebym miała tam jakąś ranę. I to jeszcze w tak dziwnym miejscu, po wewnętrznej stronie łokcia.

"Morfina", szepnęła Melanie.
Powoli odpływałyśmy. Nie czułam nawet niepokoju, choć przecież powinnam.
Nikt się ze mną nie pożegnał, pomyślałam otępiałe. Nie liczyłam na Jareda... ale Jeb... Doktor... Iana nie było...
"Nie umierasz", zapewniła mnie Mel. "Zasypiasz."

MORFINA TO NIE JEST WALERIANA DO CHOLERY! Po kiego grzyba ten kretyn podał WandzioMeli tak silną substancję? Morfina to nie jest ot taki sobie środek nasenny! To w ogóle nie jest środek nasenny! Owszem, ma działanie odurzające, ale nie stosuje się jej, bo człowiek jest zmęczony i zestresowany! Marnują morfinę na kogoś, kto jej nie potrzebuje, a nie daj bór, ktoś inny może za jakiś czas znaleźć się w stanie, w którym wymagane będzie podanie takiego silnego środka. Poza tym pan doktor od siedmiu boleści chyba zapomniał, że morfina ma mnóstwo działań niepożądanych z depresją ośrodka oddechowego na czele! A ten kretyn podaje narkotyk zdrowej dziewczynie, która jest tylko poturbowana i niewyspana! Moje farmaceutyczne serce krwawi. Nie, nie przesadzam. Podawanie leków, a już w ogóle opioidów, bez przyczyny czy na wyrost może być bardzo niebezpieczne. Po co w ogóle tak ryzykować? To nie jest paracetamol, do cholery. A i paracetamol może zniszczyć wątrobę (dlatego nie leczcie bólu łba po zakrapianej imprezie Apapem, raczej was to nie zabije, ale po co dodatkowo obciążać wątróbsko). Z tego Doktora taki lekarz jak z koziej dupy waltornia.



Wandzia budzi się po jakimś czasie. Okazuje się, że jest na zewnątrz i właśnie odbywa się pogrzeb Waltera. Przy duszce waruje Ian. Po chwili dołącza do nich Jamie.

Palcami wyczułam pod sobą krawędź maty. Jak się tu dostałam?
– Nie poczekali – powiedział Jamie do Iana. – Zaraz skończą.
– Pomóżcie mi wstać.
Jamie wyciągnął rękę, ale Ian potrząsnął głową.
– Ja to zrobię.
Ostrożnie wsunął pode mnie ręce, uważając szczególnie na obolałe miejsca. Kiedy dźwignął mnie z ziemi, głowa przechyliła mi się na bok jak tonący statek. Jęknęłam.
– Co mi dał Doktor?
– Trochę morfiny, żebyś straciła przytomność. Zresztą i tak potrzebowałaś snu.

IDIOTA.

Zmarszczyłam brwi.
– Ktoś kiedyś może jej potrzebować bardziej.

Właśnie. Ale nie, nasz płatek śniegu musiał się zdrzemnąć, więc co tam, dajmy jej szprycę narkotyku, kogo obchodzi racjonalne wydawanie leków.



Pogrzeb Waltera dobiega końca. Statyści po kolei podchodzą do grobu i żegnają się ze zmarłym. Scena napisana jest nienajgorzej, więc nie będę się nad nią znęcać. Na samym końcu do grobu zbliżają się Wandzia i Ian. Tłumek nie jest zachwycony obecnością duszki w takim wydarzeniu, ale ta znowu się stawia, bo uważa, że jako przyjaciółka zmarłego ma prawo się z nim pożegnać.

– Miałeś serce niezatrute nienawiścią. Twoje istnienie jest dowodem naszego błędu. Nie mieliśmy prawa odbierać ci tego świata, Walterze. Mam nadzieję, że twoje marzenia się ziszczą. Mam nadzieję, że odnajdziesz Gladdie.

To brzmi tak, jakby dopiero zakumplowanie się z człowiekiem obudziło w duszce sumienie. Wcześniej akt najazdu sam w sobie nie był zły, dopiero gdy ofiara zyskała konkretne imię, twarz i historię, stała się warta współczucia. Taka moralność pod warunkiem. Super.



Grób zostaje zasypany, czas wracać do jaskini.

– Jak się czujesz? – zapytał Doktor, dotykając mojego boku. Chciałam wstać, lecz Ian przycisnął mi ramię.
– Dobrze. Może dam radę iść o własnych...
– Nie ma co się spieszyć. Dajmy nodze parę dni, zgoda? – Uniósł mi machinalnie lewą powiekę i zaświecił w oko malutkim strumieniem światła. Prawym okiem widziałam, jak na twarzy zatańczył mu jasny refleks. Zmrużył oczy i odsunął się o kilka centymetrów. Za to dłoń Iana na moim barku nawet nie drgnęła. Zdziwiło mnie to.
– Hmm. Cóż, to mi nie pomaga w pracy. Jak tam głowa? – zapytał Doktor.
– Mam lekkie zawroty. Ale to chyba nie od rany, tylko od tego leku, który mi dałeś. Nie podoba mi się to uczucie – już chyba wolałabym, żeby mnie bolało.
Obaj skrzywili się.
– No co? – zapytałam zdziwiona.
– Będę cię musiał uśpić jeszcze raz, Wando.

Jak psa? A nie, chwilunia.

– Ale... dlaczego? – szepnęłam. – Naprawdę nic mi nie jest. Nie chcę...
– Musimy cię zanieść z powrotem do jaskiń – uciął Ian ściszonym głosem, tak jakby nie chciał, żeby inni usłyszeli. Wciąż dochodziły nas glosy odbijające się cichym echem od skał. – Obiecaliśmy... że będziesz nieprzytomna.
– Zwiążcie mi oczy, tak jak ostatnio.

Świetny pomysł, to na pewno zdrowsze od podawania narkotyków.

Doktor wyjął z kieszeni strzykawkę. Była już wciśnięta, zostało jedynie ćwierć zawartości. Odsunęłam się bojaźliwie w kierunku Iana, lecz ten zacisnął dłoń, którą trzymał mi na ramieniu.
– Zbyt dobrze znasz jaskinie – bąknął Doktor. – Chcą mieć pewność, że niczego się nie domyślisz...

I dlatego, konowale, dajesz jej drugą dawkę morfiny w krótkim czasie? Przynajmniej zakładam, że od śmierci Walta dużo nie minęło, bo trzeba go było pochować szybko, żeby nie zaśmierdł.

– Ale dokąd miałabym uciec? – wyszeptałam gorączkowo. – Nawet gdybym znała drogę do wyjścia? Po tym wszystkim, co się wydarzyło, dlaczego miałabym tego chcieć?
– Jeżeli to ich uspokoi... – powiedział Ian.

Drugi zastrzyk morfiny, żeby ludek się nie oburzył, kiedy są inne, mniej inwazyjne i potencjalnie niebezpieczne sposoby zaburzenia orientacji Wandzi. Niech mnie ktoś przytuli, bom smutna.



Wandzia dostaje szprycę i film jej się urywa. Rozdział też się urywa. I dobrze, bo więcej tego farmaceutycznego i biologicznego idiotyzmu nie zdzierżę. Jak zwykle Stefcia udowadnia, że nie ma pojęcia o niczym, a risercz jest dla niej pojęciem absolutnie obcym. Jeżeli chodzi o amatorszczyznę, to nasza ulubiona ałtorka nie zawodzi. Tylko Beż zawodzi. Ze złości. Cóż, czas się teraz odtruć do następnego tygodnia. Trzymajcie się.



Statystyka:

Adolf approves : 42
Bellanda Wandella van der Mellen : 52
Gotuj z Jacobem Blackiem: wystarczy zalać wrzątkiem : 23
Ludzkość ssie: 41
Mea culpa: 26
Mój ssskarb : 9
Nie ma jak u mamy: 22
Świat według Terencjusza: 54
Welcome to Bedrock: 50
Witaj, Morfeuszu : 14


Beige