Rozdział VI: Gość

NA WIELKIEGO, ZNIECIERPLIWIONEGO CTHULHU! Niech wreszcie coś się zacznie dziać! Ja chcę tylko trochę akcji, czy to naprawdę tak wiele? 

Chyba domyślacie się na postawie tego wybuchu, że dzisiejszy rozdział do frapujących nie należy. Ta książka nie potrzebuje prawie sześćdziesięciu chapterów! Nie przy takim tempie rozwoju wydarzeń. 

W dalszym ciągu jesteśmy w scenie z Pocieszycielką, która stara się pomóc Wandzi w batalii z oporną żywicielką. Pani terapeutka proponuje włączenie do pomocy innych. Nie ma jednak na myśli Pocieszycieli, za to uważa, że Wandzi przydadzą się znajomi. 

– Twój problem tak bardzo ci doskwiera, że nie potrafisz się skupić na niczym innym. Spróbuj może mniej się na nim koncentrować. Wspominałaś, że Melanie się nudzi, kiedy pracujesz... że jest wtedy niemrawa. Może gdyby udało ci się nawiązać więcej kontaktów, znudzi się jeszcze bardziej.

Eee… myślę, że to kiepski pomysł. Interakcje z innymi duszami i patrzenie, jak to nasi najeźdźcy świetnie się bawią, gdy ludzie cierpią, raczej by Melę bardziej uruchomiło. Już lepiej zaczytywać się w podręcznikach fizyki kwantowej, skoro żywicielka ma się znudzić.

Ale to nie wszystko, oj nie. 

– Kolejna rzecz to fizyczne instynkty tych ciał. Pod względem siły nie mają sobie równych. Pamiętam, że na początku kolonizacji jedną z największych trudności było dla nas okiełznanie popędu płciowego. Nie było łatwo, ale nie mieliśmy wyboru, jeżeli nie chcieliśmy zwracać na siebie uwagi. – Uśmiechnęła się szeroko i przewróciła oczami, jakby przypomniało jej się coś zabawnego. Nie doczekawszy się spodziewanej reakcji, westchnęła i założyła ręce na piersi. – Och, proszę cię, moja droga. Musiałaś zauważyć.

– No tak, oczywiście – wymamrotałam. Melanie poruszyła się niespokojnie. – Naturalnie. Opowiadałam ci moje sny...

– Nie chodzi mi teraz o wspomnienia. Nie spotkałaś nikogo, kto działałby pobudzająco na twoje ciało? Chodzi mi o reakcję czysto chemiczną.

Dokładnie przemyślałam jej pytanie.

– Nie wydaje mi się. W każdym razie nie zauważyłam.

– Wierz mi, że zauważyłabyś – odparła z kamienną twarzą i potrząsnęła głową. – Być może powinnaś się bardziej rozglądać. Dobrze ci to zrobi.

Waaait. Czy pani profesjonalna terapeutka właśnie poradziła naszej duszyczce, żeby dała się porządnie zerżnąć, to się jej od razu polepszy? Oj, Stefciu, tego się po Tobie nie spodziewałam. Nie no, seks to dobra rzecz, różne fajne hormony się wydzielają itd., ale zdaje mi się, że problem Wandzi jest cośkolwiek za bardzo skomplikowany, żeby trochę gimnastyki go rozwiązało. 

Moje ciało aż się wzdrygnęło. Melanie była zniesmaczona, ja sama wcale nie mniej.
Kathy wyczytała to z mojej twarzy.
– Nie pozwól jej decydować o twoich kontaktach z własnym gatunkiem, Wagabundo. Nie pozwól jej decydować o twoim życiu.

No pewnie, to w końcu tylko jej ciało, w którym zresztą nadal przebywa. Ale widać Pocieszycielka nie przejmuje się takimi drobnostkami, jak gwałt na żywicielce Wandzi. Naprawdę tych duszyczek się nie da nie kochać. 

Za mało creeptastyczności? Już podaję dokładkę. 

- Jeżeli Melanie osłabnie i ucichnie, może uda ci się zainteresować innym mężczyzną, a jeśli nie... cóż, Łowcy są bardzo skuteczni. Już go szukają. A jak jeszcze przypomnisz sobie coś, co im pomoże...

Zastygłam w całkowitym bezruchu, lecz najwyraźniej uszło to jej uwadze.

– Może w końcu go znajdą i będziecie mogli być razem. Jeżeli jego uczucie jest równie silne, to jego nowa dusza raczej nie stanie na przeszkodzie.

Normalnie brak mi słów na te patologie. Nie martw się, kochana, skoro przez połączenie z Melą zaczęłaś się pośrednio durzyć w tym kolesiu, to ci go dostarczymy. Tzn, jego ciało, oczywiście. Jego nowego lokatora to się jakoś przekona, w razie gdyby samo sprzężenie z ciałem Jareda nie zawróciło mu w głowie i będziecie żyli długo i szczęśliwie. Dwoje dusz związanych jakimiś powidokami uczuć ciał ich żywicieli. Boru Wszechlistny. 

Mela i Wandzia są tym planem oburzone, więc nasz duecik wybiega we łzach.

Nie odezwałam się, tylko obróciłam i ruszyłam biegiem w stronę drzwi, tłumiąc słowa, które nie miały prawa paść z moich ust. Słowa, które nie mogły być moje. Które miały sens wyłącznie jako jej słowa, a mimo to czułam się tak, jakby były moje. Nie mogły być moje. Nie mogły być wypowiedziane.

"To tak jakby go zabić! Sprawić, że przestanie istnieć! Nie chcę nikogo innego. Chcę Jareda, a nie kogoś o jego wyglądzie! Bez niego samo ciało jest nic niewarte."

No co Ty, Stefciu? Człowiek to więcej niż tylko ciało? Rewolucja. Dodać do tego jeszcze należy fakt, że Mela dzieliłaby się ciałem Jareda z Wandzią, no i byłaby zmuszona związać się również z zasiedlającą go duszą, czyli kompletnie obcym kolesiem. A gdyby Jaredowi jednak udało się zostać w ciele przytomnym, to… Jeżu, aż mi niedobrze od tych wszystkich wielokątów, a to dopiero początek. Jakby nie spojrzeć, każde z czwórki takiego układu ma kompletnie przesrane. Toć w tym związku nie byłoby ani grama wolnej woli. Przerażające. 

Wandzi zbiera się na torsje. Jako że zna to uczucie z pamięci Meli, nie powoduje to żadnego szoku. How convenient.

Świat Według Terencjusza: 17

Podczas szukania miejsca na rzyg Wandzia nadziewa się na kogoś. Nie może jednak się już powstrzymać i elegancko zwraca treść żołądkową na oczach… DUN DUN DUN Łowczyni. Tej Łowczyni, rzecz jasna. 

Mela bo i się, że Łowczyni ma złe wiadomości o jej bracie lub truloffie, co udziela się również Wandzi. 

– O co chodzi? – wydusiłam z siebie głosem słabym ze strachu i choroby. – Co tu robisz? Co się stało? – W głowie dudniły mi złowróżbne słowa Pocieszycielki.

Przez długie dwie sekundy wpatrywałam się w dłonie zaciśnięte na kołnierzu czarnej marynarki Łowczyni, aż w końcu uprzytomniłam sobie, że należą do mnie.

– Przestań! – Na jej twarzy widniało wzburzenie. Głos dziwnie drżał. 

Potrząsałam nią.

Oderwałam od niej ręce i chwyciłam się za twarz.

– Przepraszam! – wyrzuciłam z siebie, dysząc ciężko. – Przepraszam. Nie wiem, czemu to zrobiłam.

Jak to czemu? To przez okropną żywicielkę tak bestialsko się zachowujesz, to chyba oczywiste. 

Łowczyni nieszczególnie przejmuje się wybuchem Wandzi. Nalega, żeby dusza dała się zbadać, bo ciało może być na coś chore. O mundurek trzeba wszak dbać, prać, prasować, przyszywać odpadające guziki. Wandzia nie chce żadnego Uzdrowiciela i kieruje się do domu. Łowczyni podąża za nią. 

Już dawno zrozumiałam, że winę za łagodną sprzeczkę, której byłam świadkiem tuż po przebudzeniu w szpitalu, ponosiła Łowczyni. Była to najbardziej kłótliwa dusza, na jaką natknęłam się w ciągu moich dziewięciu żyć. Mój pierwszy lekarz, Fords Cicha Toń, był wyjątkowo łagodny, uprzejmy i mądry, nawet jak na duszę, a mimo to nie potrafił utrzymać przy niej nerwów na wodzy. Kiedy sobie o tym przypomniałam, spojrzałam łagodniejszym okiem na własne zachowanie.

W końcu Łowczyni to samo ZUOOO! Wandzia jest niewinna jak baranek. 

Łowczyni przyszła, żeby oznajmić Wandzi, że… dupa. Nic nie wiedzą, nikogo nie znaleźli, nothing. Ok., fascynujące. Wandzia pyta, co z jej nocnym mailem. Okazuje się, że Łowczyni nie odebrała jeszcze wiadomości. 

– Wysłałam to wcześnie nad ranem – wyjaśniłam. – Byłam półprzytomna. Nie jestem pewna, ile z tego to wspomnienie, a ile sen albo nawet lunatykowanie.

Wymawiałam gładko kolejne słowa – słowa Melanie; na koniec dodałam nawet od siebie własny niewinny śmiech. Byłam nieszczera. Wstyd, niedobrze. Ale nie chciałam, żeby Łowczyni wiedziała, że żywiciel jest ode mnie silniejszy.

Pierdzielisz. Dusze mogą  kłamać w żywe oczy, więc nie powinno cię to tak oburzać, że Mela łże, by ratować brata i truloffa. 

Po raz pierwszy Melanie nie chełpiła się tym, że wzięła nade mną górę. Była zbyt szczęśliwa, zbyt wdzięczna, że jej nie wydałam, i nie zważała na to, że kierowały mną wyłącznie niskie pobudki.

Niskie pobudki, ano właśnie. Dowody, że dusze nie są i nigdy nie były takie kryształowe, mnożą się w zastraszającym tempie. 

Zagryzłam wargę. Melanie bardzo chciała, żebym jeszcze dobitniej zaprzeczyła temu, co napisałam, i powiedziała Łowczyni, że chłopiec tylko mi się przyśnił. Nie bądź głupia, odparłam. To by było zbyt oczywiste. Fakt, iż obie znalazłyśmy się nagle po tej samej stronie, najlepiej świadczył o tym, jak odpychająca była Łowczyni.

"Nienawidzę jej." Syczący szept Melanie był tak przenikliwy, że aż bolał.

Wiem, wiem. Żałowałam bardzo, że... nie mogę się odciąć od tych słów. Nienawiść była czymś niewybaczalnym. Ale Łowczyni... nie dała się lubić. Ani trochę.

Właściwie wychodzi na to, że dusze wiele się od ludzi nie różnią i sprawa naleciałości charakteru żywiciela nie ma tu nic od rzeczy. Umieją kłamać, odczuwają antypatie, jak każdy inny, więc nie ma co udawać, że to jakaś wyższa cywilizacja. 

Wandzia przyznaje, że nic więcej nie udało jej się odkryć, nie wie też, co oznaczają linie, które widywała niejednokrotnie w swoich snach. Łowczyni kpi z tego, że Wandzia nie daje sobie rady z Melą. Aby się uspokoić i nie rozerwać gardła pani śledczej nasza łagodna duszyczka hiperwentyluje się, gapiąc się na gwiazdy. I WTEM! W jej umyśle znów pojawiają się owe linie. Widocznie Melka na moment straciła czujność i odsłoniła przed duszą ów skrywany obraz. 

Pierwsza: łagodna krzywa, skręcająca gwałtownie na północ, później z powrotem na południe i jeszcze raz ostro na północ, dalej znowu na południe, i wreszcie na powrót łagodniejąca.

Druga: nierówny zygzak o czterech spiczastych wierzchołkach i piątym dziwnie zaokrąglonym, jakby złamanym...

Trzecia: łagodna falista linia z wąskim północnym szpikulcem gdzieś w połowie.

Nietrudno chyba rozkminić, że to jakiś krajobraz. Wandzia domyśla się, że to bardzo ważne wskazówki prowadzące do towarzyszy Meli i ma nadzieję, że żywicielka niedługo znów się potknie i odsłoni dalszą część tajemnicy. 

– Więcej się po tobie spodziewałam – westchnęła. – Twój życiorys wyglądał bardzo obiecująco.

– Wielka szkoda, że nie była pani akurat wolna, by podjąć się tego zadania. Nie wątpię, że dla pani zapanowanie nad krnąbrnym żywicielem byłoby dziecinną igraszką – stwierdziłam spokojnym głosem, nie obracając się ani na chwilę w jej stronę.

– Początki kolonizacji były wystarczająco trudne nawet bez opornych żywicieli – prychnęła.

– Wiem, sama kilka razy brałam udział w zasiedlaniu. Łowczyni parsknęła.

– Czyżby trudno było utemperować Wodorosty? Może próbowały uciekać?

Celnie. Jak tak dalej pójdzie, to jeszcze polubię czarny charakter bardziej niż te pierwszoplanowe mameje. Cóż, nie byłby to pierwszy raz. 

I tutaj dochodzimy do jakże łzawej i pełnej angstu opowieści o kolonizacji planety Wodorostów. Nie dowiemy się niestety, jak logistycznie duszyczki doprowadziły do przeszczepienia pierwszych dusz temu zielsku, ale widać dla Stefki takie techniczne pierdoły nie są istotne. Liczy się angst!

– Na biegunie południowym nie mieliśmy żadnych trudności. Na północnym, oczywiście, sytuacja rozwinęła się inaczej. Popełniono poważne błędy. Straciliśmy cały las. – W moim głosie pobrzmiewał smutek tamtych dni. Tysiąc świadomych istot wolało na wieczność zamknąć oczy niż nas przyjąć. Zwinęły liście, którymi czerpały pokarm, i umarły z głodu.

Zbiorowe samobójstwo Wodorostów, wtf?! Ja wiem, smutne i nawet zrozumiałe w ich sytuacji, ale i tak brzmi to dosyć zabawnie. Albo może ja po prostu jestem nieczułym głazem. Whatever. Już widzę oczami wyobraźni Wodorosty ze sklapniętymi listkami robiące jebut o glebę. (BTW w rozumieniu ziemskiej biologii wodorosty nie mają podziału na organy, ale może Wodorosty to tylko ksywa dla tych kosmitów i mają zupełnie różną budowę od naszych alg.)

Adolf approves: 11

"Szczęśliwe istoty", szepnęła Melanie. Jej ton nie był ani trochę jadowity, wyrażała tylko aprobatę i oddawała cześć ofiarom tamtej tragedii.

To była wielka strata. Przypomniałam sobie dojmujący smutek i ból, jaki czuliśmy, kiedy cały las bratnich istot, połączonych z nami myślami, umierał w naszej obecności.

I kija was to nauczyło. Nic to, że spora cześć planety postanowiła się wziąć i powyzdychać, dalej nie widzicie w swym działaniu niczego złego. Ot, nieumiejętność przeprowadzenia inwazji. Big deal. 

Adolf approves: 12

– Tak – przyznała z pewnym zażenowaniem. – Nie zrobiono tego tak jak należało.

– Pewne działania należy podejmować z dużą ostrożnością. Niestety niektórzy nie chcą przyjąć tego do wiadomości.

Nie odpowiedziała, usłyszałam tylko, jak cofa się o parę kroków. Wiadome było, że winę za masowe samobójstwo ponoszą Łowcy, którzy uznali, że skoro Wodorosty są nieruchome, to nie będą próbowały uciekać. Przystąpili więc do pierwszego etapu zasiedlania, zanim jeszcze osiągnęliśmy na miejscu liczebność umożliwiającą asymilację całej planety. Kiedy w końcu zorientowali się, do czego zdolne są Wodorosty, do czego są gotowe się posunąć, było już za późno. Kolejny transport dusz był zbyt daleko – zanim dotarł do celu, straciliśmy cały północny las.

Niech mi to ktoś przedstawi na schemacie, bo dalej nie jarzę, jak dokładnie ten cały plan zasiedlenia zielska miał wyglądać. 

No i oczywiście, cała wina spada na Łowców, to zło najgorsze, reszta duszyczek jest czysta jak łza. Hejt, heeejt!

Wandzia przeprasza, że nie może bardziej pomóc. Łowczyni oznajmia, że będzie w pobliżu, gdyby Wandzia sobie coś nowego przypomniała. Koniec rozmowy i rozdziału. 

Boru, co za nuda. Dalej mamy tylko dialogi na cztery nogi tych samych bohaterów w tych samych dekoracjach. Wściec się można.

Witaj, Morfeuszu: 5

Dusze robią się coraz bardziej milusie, mamy zapowiedź creeptastycznych wielokątów miłosnych i nic więcej. Już Zmierzch mnie bardziej zainteresował niż to badziewie. Ratunku!

Statystyka:

Adolf approves : 12

Bellanda Wandella van der Mellen : 7

Świat według Terencjusza: 17

Witaj, Morfeuszu : 5

Beige