Rozdział X: Zakręt

Poddaję się. Tzn. nie permanentnie, tylko dzisiaj się poddaję. Normalnie rączki opadają. Jeżeli myśleliście, że do tej pory nic się w tej książce nie działo… to macie rację. Ale w dzisiejszym rozdziale nic nie dzieje się jeszcze bardziej niż nic nie działo się wcześniej. Oto streszczenie rozdziału: Wandzia i Mela wyruszają na pustynię, robiąc po drodze zakupy spożywcze. Wandzia ma mnóstwo wyrzutów sumienia, że robi w balona swój gatunek. I to wszystko. WSZYSTKO. Drzewa umarły, żeby to coś wyszło drukiem. Niech mnie ktoś przytuli. 

W komentarzach zostało nam zadane pytanie, czy uważamy, że to źle, gdy w książce nic się nie dzieje.  Cóż, jeżeli książka jest dobrze napisana, a takie pierdołki pokazują nam interesujących bohaterów, to jeszcze nie jest tragicznie. Z tymże ja osobiście wolę konkretną akcję, przy okazji której poznajemy bohaterów, niż takie scenki rodzajowe pisane w konwencji sztuka dla sztuki. Co nie znaczy, że momenty pomiędzy akcją są złe same w sobie. Nie są. Ale Stefka oczywiście nie umie ich pisać, jak zresztą niczego innego. 

Sceny pomiędzy śladowymi ilościami akcji, jakie nam serwuje, są nudne jak flaki z olejem, aż się chce wyć do księżyca. Dzisiaj Stefa osiąga nowy poziom zanudzania czytelnika. Przy całej mojej chęci zapewnienia Wam rozrywki, nie jestem w stanie wyciągnąć zbyt wiele z tych kilku stron, które mam dziś omówić. Dlatego postanowiłam chromolić to wszystko i rozerwać Was w trochę mniej wyrafinowany sposób.

Zdecydowałam się umilić Wam ten króciutki odcinek wizualnie. Nie wiem za bardzo, co tam kogo bierze, więc poruszam się po omacku, wybaczcie. Na początek biorę na warsztat panów, znanych i mniej znanych, ale obiecuję, że za dwa tygodnie (a zapowiada się równie nudno pod względem analizatorskim) wezmę się za panie. Także z góry przepraszam heteroseksualnych czytelników płci męskiej, ale priorytety muszą być. Zatem dwa ostrzeżenia. Dzisiejszy odcinek jest:

a) raczej NSFW

b) pełny obrazków. 

Skoro Stefka może być powierzchowna, ja też. 

To jedziemy.

Nasze bohaterki udają się do sklepu, żeby wziąć (nie kupić, o nie, to w końcu utopia duszana) trochę wody i jakieś przekąski. Wandzia próbuje odwalać jakąś konspirę, bo ma galopujące wyrzuty sumienia. Mela każe jej wziąć się w garść i nie zachowywać podejrzanie. 

Dalej nie mogę przeżyć, że człowiek grający Jaxa i Raleigha będzie Greyem.

Wzięłam większą z dwóch toreb – płócienną, z długim paskiem, mogącą na oko pomieścić dużo więcej, niż byłam w stanie unieść. Następnie skierowałam się w stronę półek z butelkowaną wodą.

"Damy radę unieść trzy galony", oznajmiła. "To oznacza, że mamy trzy dni, żeby ich odszukać."

Wzięłam głęboki oddech, próbując sobie wmówić, że wcale nie mam takiego zamiaru, że chcę tylko wydobyć z niej więcej informacji. Kiedy już będę wiedziała co trzeba, znajdę kogoś – może innego Łowcę, mniej odpychającego – i wszystko mu przekażę. Po prostu chcę się upewnić, tłumaczyłam sobie.

Moje nieudolne próby okłamania samej siebie były tak żałosne, że Melanie ani trochę się nimi nie przejęła.

No tak, w końcu Wandzia ma już mózg zupełnie wyprany wpojeniem ver. 2.0, więc Mela nie musi się właściwie niczym przejmować. 

Chyba było już dla mnie za późno. Łowczyni słusznie mnie przestrzegała. Może trzeba było polecieć do Tucson wahadłowcem.

"Za późno? Dobre sobie", żachnęła się Melanie. "Nie umiem sprawić, żebyś zrobiła coś, czego nie chcesz. Nie mogę nawet ruszyć ręką!" Była wyraźnie sfrustrowana.

Spojrzałam na ręce – istotnie, nie sięgały po wodę, choć bardzo tego chciała. Czekały wsparte na biodrach. Wyczuwałam jej zniecierpliwienie, rozpaczliwe pragnienie działania. Chciała być z powrotem z dala od cywilizacji, jak gdyby moje istnienie było jedynie krótkim przerywnikiem, zmarnowanym czasem, który ma już za sobą.

Dziwisz się, Wandziu? To w końcu ty jesteś pasożytem, który zniszczył jej życie przynajmniej pośrednio i trzyma ją w stanie paraliżu. Za co ona ma cię lubić?

Wandzia sięga po dużą zgrzewkę wody, ale ta jest dla niej za ciężka i wypada jej z rąk. Inny klient oferuje pomoc, ale nasza duszyczka postanawia wziąć po prostu mniej H2O. Mela gani Wandzię, że za dużo siedziała na dupie, angstując, więc przez to zaniedbała swój mundurek. Wandzi udaje się jakoś dotaszczyć wodę do kasy, biorąc przy okazji batoniki, chipsy i mapę. Wow, jakie te wszystkie pierdoły są niezbędne dla popchnięcia akcji do przodu. Naprawdę dałoby się cały rozdział skrócić do jednego akapitu i pojechać z koksem. 59 rozdziałów, ludzie, pięćdziesiątcholeradziewięć!

Kasjer, siwowłosy mężczyzna z uczynnym uśmiechem, sczytał z towarów kody kreskowe.

– Wybieramy się na małą wycieczkę? – zapytał przyjaznym tonem.

– To bardzo piękna góra.

– Wejście na szlak jest zaraz za... – zaczął, unosząc dłoń.

– Na pewno znajdę – ucięłam, zabierając z lady ciężką, źle wyważoną torbę.

– Zejdź na dół, zanim się ściemni, dziecko. Wieczorem łatwo się zgubić.

– Oczywiście.

Miły starszy pan napędził Melanie nie lada strachu.

"Po prostu był życzliwy. Naprawdę się o mnie martwi", stwierdziłam.

"Jesteście dziwaczni", odparła cierpko. Nikt ci nigdy nie mówił, żebyś nie rozmawiała z obcymi?"

"W naszym świecie nikt nie jest obcy", odparłam i nagle ogarnęło mnie głębokie poczucie winy.

Bo wszystkie duszyczki to jedna rodzina,

Starszy czy młodszy, robal czy robalina.

Komuna, hipisi, kwiaty we włosach. Aha, no i żadnych pieniędzy, to chyba oczywiste. 

Fetysz żuchwowo-obojczykowy, w razie by ktoś miał. 

"Nie mogę się przyzwyczaić, że nie trzeba za nic płacić", powiedziała, zmieniając temat. "Po co w ogóle sczytują kody?""Chodzi o inwentaryzację. Przecież przy następnym zamówieniu nie będzie pamiętał, ile czego wzięliśmy. Poza tym na co komu pieniądze, skoro wszyscy są w stu procentach uczciwi?" Przerwałam, bo znowu ogarnęły mnie wyrzuty sumienia tak silne, że aż bolesne. "Wszyscy oprócz mnie, oczywiście."

Mówiłam, że utopia. Cała ekonomia poszła w krzaczory w celach wiadomych. 

Wandzia cały czas angstuje, jaka to z niej zdrajczyni swych pobratymców. 

Przy samochodzie klient ze sklepu pomaga naszej dwójce zapakować zakupy. Mela cały czas jest nieufna i wietrzy niebezpieczeństwo, ale Wandzia uspokaja dziewczynę, twierdząc, że w końcu ten facet jest duszą, a z dusz dobroć wręcz wycieka, więc po prostu chciał pomóc z głębi duszanego, sparklącego serduszka. 

Dziewczyny wyruszają wreszcie na pustynię. Woo-hoo. Mela czuje się jak ryba w wodzie, a Wandzia dalej smęci.

Byłam przekonana, że prędzej czy później – dla mnie na pewno zbyt prędko – będziemy musiały pójść piechotą. Nie sądziłam jednak, żeby Melanie znalazła wówczas ukojenie. Wiedziałam bowiem, czego naprawdę pragnie. Chodziło jej o wolność. Chciała znów sama ruszać ciałem w znajomym rytmie długich kroków; decydować o tym, czy iść, czy stać. Wyobraziłam sobie na chwilę niewolę, jaką jest życie bez ciała. Jak by to było – znajdować się wewnątrz cielesnej powłoki, lecz nie mieć nad nią władzy. Nie móc decydować o niczym. Być w potrzasku.

Jest to rzeczywiście przerażające, ale po co się rozpisywać o takich sprawach, skoro lepiej skupić się na wymuszonych romansach i opisywaniu wycieczki do supermarketu! 

Nasza duszyczka ma chociaż wyrzuty sumienia i trochę współczucia dla uwięzionej Meli, na co zostają w tym fascynującym rozdziale poświęcone całe dwa zdania. 

Bohaterki kłócą się trochę po drodze, jechać, nie jechać, którędy jechać, this is madness, this is Sparta, itd. Zapada zmrok. Nasze dziewuszki postanawiają się przekimać w samochodzie. I to już by było na tyle. Serio. Wszystkiego do kupy w  wersji elektronicznej (z czcionką TNR 12) niecałe 6 stron, z czego miażdżącą większość streściłam, bo naprawdę nie było sensu zagłębiać się w cytaty. 

Witaj, Morfeuszu : 7

Mam jednak nadzieję, że okrasiłam ten odcinek, przynajmniej niektórym.  Trzymajcie się. 

Statystyka:

Adolf approves : 16

Bellanda Wandella van der Mellen : 11

Gotuj z Jacobem Blackiem: wystarczy zalać wrzątkiem : 2

Świat według Terencjusza: 20

Witaj, Morfeuszu : 7

Beige