Rozdział XXVII: Dylemat

Dzisiejszy odcinek jest odcinkiem wyjątkowym.

Jak być może wiecie, „Intruz” liczy sobie 59 rozdziałów plus epilog, co oznacza, że nieuchronnie zbliżamy się do połowy książki. Ci z Was, którzy lubią oglądać amerykańskie seriale (np. stary dobry SPN) znają zapewne pojęcie 'mid-season finale'; odcinka, który pojawia się na ekranach w połowie sezonu i który poprzedza kilkutygodniową lub kilkumiesięczną przerwę w nadawaniu. Cechą charakterystyczną takiego epizodu jest fakt, że zazwyczaj kończy się swojego rodzaju cliffhangerem oraz jest wypełniony wydarzeniami, które mają poruszyć do głębi emocjonalną strunę u widza. O ile to pierwsze w przypadku dzieła pisanego obejmującego zaledwie jeden tom nie jest możliwe, o tyle z drugiego Stefa spisała się na szóstkę z plusem.

Panie i Panowie, wreszcie dotarliśmy do celu. Oto nadeszła TA chwila: przed Wami mini-trylogia składająca się z rozdziałów 27-29, będąca dokumentacją osiągnięcia przez Jareda Howe'a Szczytu Barbarzyństwa.

„Jak to?” - zapyta ktoś. „Przecież ten typ nie może być JESZCZE bardziej koszmarny!”. Och, moi drodzy * kręci ze smutkiem głową *. Uwierzcie mi. Wszystko, co widzieliśmy do tej pory, było zaledwie uwerturą.

Pierwszy występ Jareda na kartach powieści, kiedy to na dzień dobry przydzwonił swej nie-lubej? Rozgrzewka.

Filozofia życiowa streszczona do maksymy „Morderstwo z pewnością rozwiąże ten problem”? Błahostka.

Nieustanne znęcanie się psychiczne nad Wagabundą? Drobnostka.

Nieumiejętność rozwiązywania sytuacji konfliktowych w żaden inny sposób niż poprzez darcie gęby na otoczenie? Bagatela.

Tupanie nóżką za każdym razem, gdy cokolwiek nie idzie po jego myśli? Pikuś.

DZISIAJ zacznie się właściwa zabawa.

* wzdycha ciężko * Miejmy to już za sobą.

Pierwsze dwie strony e-booka...Zostaną przeze mnie ominięte. Wybaczcie, ale po prostu nie mam siły analizować w szczegółach fragmentu, który można streścić jednym zdaniem: Wagabunda postanawia udać się do swojej dawnej celi, a po dotarciu na miejsce odkrywa, że mieszkańcy przerobili jej starą noclegownię na spiżarnię (zapełnioną darami przywleczonymi przez Brata Samo Zło, nieślubnego syna Heathcliffa oraz nic nieznaczących statystów). Koniec. Nie ma tu nic więcej, no, chyba że jesteście zainteresowani opisem macania skał i worków z ryżem.

Meyer. Ja wiem, że powieść potrzebuje tzw. świata przedstawionego. Problem w tym, że twoje opisy są tak monotonne i pozbawione jakiegokolwiek znaczenia dla dalszej akcji, iż na obecnym etapie chce mi się wyć za każdym razem, gdy muszę czytać o sto dwudziestej czwartej w tym miesiącu przeprawie przez korytarze jaskini. Niestety, moja wytrzymałość też ma swoje granice. Poza tym muszę oszczędzać energię – Bóg jeden wie, iż wykorzystam wszelkie rezerwy na przebrnięcie przez to, co nieuchronnie czeka na nas pod koniec dzisiejszej analizy.

Coby nikt mi jednak nie zarzucał, że się lenię, macie tu jeden cytacik:

Po pierwsze, dotarło do mnie, że zewsząd otacza mnie jedzenie. I to nie twarde bułki ani cienka zupa cebulowa, tylko j e d z e n i e. Mogło tu gdzieś być masło orzechowe. Ciastka z czekoladą. Czipsy ziemniaczane. Cheetosy.

Jednak nawet sama myśl, że miałabym wyciągnąć te rarytasy z kartonów, zjeść je ze smakiem i po raz pierwszy, odkąd opuściłam cywilizację, poczuć się syta, budziła we mnie poczucie winy. Jared nie po to ryzykował życie, żebym to ja mogła się najeść. To jedzenie było przeznaczone dla ludzi.

Kochani, wyimaginujcie sobie tylko: wyjeżdżacie na misję tak niebezpieczną, że głównodowodzący jaskini odgórnie zarządza, kto będzie przewodził eskapadą dla zmniejszenia ryzyka ewentualnej wpadki (choć ja nadal upieram się, że Jeb po cichu liczył na to, iż Jared i Kyle skoczą sobie do gardeł przy pierwszym postoju i problem socjopatów w jaskini samoistnie się rozwiąże). Wiecie, że bycie złapanym niesie ze sobą olbrzymie ryzyko: śmierć byłaby luksusem, Was czeka pojmanie i bycie opętanym przez istoty, które użyją Waszych wspomnień w roli Google Maps i pokierują Łowców wprost do miejsca, gdzie ukrywają się ludzkie niedobitki – w tym także osoby, które kochacie. Z powyższych przyczyn robicie włam na sklepy i lodówki duszek w sporych odstępach czasu, starając się jak najrozsądniej korzystać z zapasów.

I co przywozicie ze sobą? Ciastka, chipsy i cheetosy.

Ja naprawdę rozumiem chęć ubarwienia sobie beznadziejnej egzystencji i wzbogacenia menu. Ale w sytuacji, gdy dokonuje się kradzieży pod osłoną nocy, z pełną świadomością konsekwencji w wypadku bycia złapanym hedonizm musi ustąpić pragmatyzmowi. Albowiem, uwaga: towary przywiezione przez chłopaków nie leżą luzem, ale w kartonach, workach i puszkach. Panowie brali (i pakowali) hurtem, co oznacza, że nie mówimy o jakiejś przypadkowo zaplątanej paczce chrupków. Nie, Howe i reszta musieliby zabrać kilkanaście opakowań tych frykasów. Frykasów, które w rezultacie zajęłyby w vanach cenną przestrzeń, tak przydatną chociażby dla załadowania dodatkowych środków czystości (mydło wyrabiane z kaktusa, pamiętacie?).

Czasem żałuję, że nie mamy kategorii w rodzaju „Nagrody Darwina”. Z drugiej strony – głupio byłoby nagradzać punktami co drugi akapit w tym dziele.

Ale to nie koniec, jest jeszcze druga część cytatu:

Jared nie po to ryzykował życie, żebym to ja mogła się najeść. To jedzenie było przeznaczone dla ludzi.

Po pierwsze: na twoim miejscu sprawdziłabym we wspomnieniach Melanii, które z przywiezionych słodyczy Jared lubił najbardziej i zeżarła mu wszystkie, choćby miało się to dla mnie skończyć kilkudniowym pobytem w toalecie.

Po drugie: Wagabundo? Zdajesz sobie sprawę, że głodząc siebie, głodzisz ciało należące do Meli – a więc zmuszasz ją do mimowolnego cierpienia w imię twojego masochizmu?...

…

Zaraz. Moment.

…

Doznałam iluminacji.

Moi drodzy – bingo. Dopiero teraz w pełni przyswoiłam ów drobny szczegół: każdy akt samoumartwienia, który narzuca swojemu mundurkowi Wanda, trafia rykoszetem w Melanie.

To nie jest ciało Wandzi. To ciało Meli. A Mela wciąż jest w środku – więc obiektywnie patrząc, nadal istnieje dla niej szansa na ponowne przejęcie kontroli nad własnym organizmem.

Wszystkie fizyczne doznania (a fakt ten nabierze wielkiego znaczenia w obliczu dalszych wydarzeń) automatycznie wpływają na kondycję panny Stryder.

Można z tego wyciągnąć dwa wnioski.

Primo: Wszystkie punkty w kategorii „Mea culpa”, jakie kiedykolwiek przyznamy? Wszelakie poświęcenie i bezinteresowność, na jakie zdobędzie się duszka? Nagle stają się jeszcze bardziej odpychające i irytujące niż do tej pory. Nie sarkamy już dłużej na pseudo-męczeńskie zapędy kosmitki; teraz za każdym razem, gdy Wandzia będzie robić z siebie worek treningowy i dumnie odmawiać obrony przez atak pomyślcie o tym, że dziewczyna w rzeczywistości robi coś znacznie gorszego niż tylko stawianie się na pozycji ofiary w celu podkreślenia swej niewinności; ona zmusza Melanie, by cierpiała wraz z nią.

Melanie nie chce cierpieć. Jeżeli w tej postaci pozostała jakakolwiek sympatyczna cecha, to jest nią właśnie gotowość do walki o przetrwanie. Niestety, panna Stryder nie ma kontroli nad własnym ciałem i jest całkowicie uzależniona od swego pasożyta. Wagabunda ani myśli aktywnie wojować o swoje zdrowie i życie, zatem Mela zmuszona będzie pokornie znosić wszelkie niewygody i akty przemocy.

Melanie jest więźniem we własnym ciele, którym obecnie zarządza mameja o mentalności wycieraczki do podłogi, przepraszająca za to, że żyje, gdy agresor używa jej w roli obiektu do wyładowywania frustracji.

Doprawdy, ta książka nigdy nie przestaje mnie zaskakiwać, gdy w grę wchodzą wszelakie patologie.

Ale jest jeszcze i secundo: gwarantuję Wam, że gdybyście przedłożyli powyższe argumenty Meyer, ta zrobiłaby wielkie oczy. Stefa jak zwykle nie ma pojęcia, iż cokolwiek tego rodzaju wyszło spod jej palców; jej zdaniem czytelnicy mają się rozczulać nad dzielną, niewinną Wagabundą, która woli się zagłodzić, niż wziąć coś nie przeznaczonego dla niej.

Meyer? Nie rozczulam się. Wagabunda nie głodzi wyłącznie siebie; głodzi MELANIE. I dlatego:

Mea culpa: 8

Adolf approves : 34

Wanda sadowi rzyć na worku z ryżem i wdaje się w dyskusję ze swoją żywicielką na temat ich dalszych losów.

„Ustalmy priorytety”, zarządziła. „Na czym nam najbardziej zależy? Na życiu? Czy na Jamiem?”

Dobrze znała odpowiedź. „Jamie”, potwierdziłam, wzdychając na głos. Dźwięk odbił się cicho od czarnych ścian.

Gotuj z Jacobem Blackiem: wystarczy zalać wrzątkiem : 16

Jacek ma cztery gruszki a Agata trzy. Czy pociąg z Warszawy zdoła na czas dojechać do Gdańska?

Wiecie, dlaczego zamieściłam powyższą łamigłówkę? Bo ma tyle samo sensu, co rozważania naszych protagonistek. Życie Jamiego nie jest i nigdy nie było zagrożone, co więcej – dobrobyt chłopaka w żaden sposób nie jest uzależniony od losu W&M. O co tu chodzi, u diabła?

„No to mamy to uzgodnione. Możemy pewnie jeszcze trochę pożyć, jeśli pozwolimy Jebowi i Ianowi, żeby nas chronili. Ale czy to mu jakoś pomoże?”

„Nie wiem. Zastanówmy się. Czym sprawimy mu więcej bólu, poddając się, czy niepotrzebnie odwlekając koniec?”

...Nie, Stefciu. To nadal nie ma sensu. Zróbmy symulację.

A – Jamie

B – żywot robala i nie-robala

W wypadku opcji B: dziewczyny kombinują, jak tu uratować zad, nie oglądając się na ewentualne zranione uczucia młodego. Ok.

W przypadku opcji A: dziewczyny są przygotowane na śmierć...która tak czy inaczej zaowocuje traumą u chłopaka.

Jak się nie obrócisz – dupa zawsze z tyłu.

Ten ostatni pomysł nie przypadł jej do gustu. Czułam, że się miota, że szuka innych rozwiązań.

No wiesz, Melu? Wagabunda znalazła takie dobre wyjście – po prostu poświęć swoje ciało w imię nie wiadomo czego – a ty nadal marudzisz?!

„Próba ucieczki?” – zasugerowałam.

„Nie sądzę”, stwierdziła. „Zresztą co byśmy zrobiły? Jak byśmy się z tego wszystkiego wytłumaczyły?”

Obie próbowałyśmy to sobie wyobrazić – jak wyjaśniłabym moją paromiesięczną nieobecność? Mogłabym skłamać, zmyślić jakąś historię albo powiedzieć, że nic nie pamiętam. Ale przypomniałam sobie podejrzliwe spojrzenie Łowczyni, błysk niedowierzania w oczach, i zrozumiałam, że moje nieporadne próby matactwa byłyby skazane na porażkę.

Nie, nie mogłabyś.

Stefa, na duchy wszelkich wielkich pisarzy.

DUSZE. NIE. POTRAFIĄ. KŁAMAĆ. TO TWÓJ WŁASNY KANON, DO CZORTA!!!

Świat według Terencjusza: 35

„Pomyśleliby, że przejęłam nad tobą władzę”, przytaknęła Melanie. „Wyjęliby cię ze mnie i włożyli ją.”

...Dzisiejszy dzień jest Dniem Eureki.

W związku z powyższym cytatem mam do powiedzenia tylko jedno: No i co z tego?

Wagabunda jest (w teorii, w teorii) jedną z najbardziej niezwykłych dusz w ich dusznej historii, a mimo to nie tylko nie zdołała wyciszyć Melanii, ale w dodatku przejęła jej uczucia. Pamiętajcie – kosmitka nie kocha Jamiego, ona jest najzwyczajniej w świecie pozbawiona wolnej woli i uzależniona od emocji żywicielki.

Przyjmijmy, iż Łowcy uznają, że Melanie przejęła kontrolę, wsadzają więc do niej Łowczynię...

...a Melanie spokojnie urządza jej identyczne pranie mózgu, co swojemu obecnemu tasiemcowi.

Naprawdę, Łowczyni nie jest obecnie żadnym zagrożeniem, ponieważ dziewczyny mają nad nią niebotyczną przewagę – na własnej skórze przekonały się, jak wpływa na nasze plazmy kontakt z człowiekiem, który odmawia rozpłynięcia się w niebyt. Łowczyni, nie będąca wszak awatarem Stefy, nie jest nawet w połowie tak fantastyczna jak Wagabunda, nie ma więc żadnego powodu by sądzić, że akurat jej udałoby się przełamać opór panny Stryder. Niestety, nasze owieczki są zbyt głupie/tkwią w zbyt wielkim zakłamaniu, by zdać sobie sprawę z tej prostej prawdy.

Oczywiście, mój plan ma jeden wielki minus – w tym samym momencie, w którym Wanda opuściłaby ciało Mel powinna natychmiast przestać darzyć duet J&J jakimikolwiek uczuciami i radośnie wskazać Łowcom drogę do jaskini. Stefa pomija jednak ten aspekt planu i – niespodzianka – mam wszelkie powody, by przypuszczać, iż tym razem zrobiła to celowo. Powody, o których na razie nie mogę Wam powiedzieć i szczerze powiedziawszy wolałabym nawet nie myśleć, gdyż ów wątek okrutnie mnie przygnębia.

Dziewczęta uznają, iż z przyczyn nadmienionych powyżej ucieczka nie wchodzi w grę i przystępują do dyskusji nad tym, czy dać się posiekać napastnikom od ręki, czy też odsuwać od siebie moment egzekucji:

„Z jednej strony, logicznie rzecz biorąc, im dłużej będziemy ze sobą we trójkę, tym trudniejsze będzie dla niego... rozstanie. Z drugiej strony, gdybyśmy się poddały bez walki... na pewno miałby do nas wielki żal. Czułby się zdradzony.”

Przyjrzałam się obu argumentom, by dokonać racjonalnej oceny.

„A więc... szybko, ale robiąc, co w naszej mocy, żeby przeżyć?”

„Polec w walce”, przytaknęła surowo.

Melu, czy mogłabyś, proszę, odkochać się w pitekantropie? Gdy tylko widmo Howe'a rozmywa się w oddali, stajesz się godną bratanicą swego wuja.

„W walce. No pięknie.” Spróbowałam to sobie wyobrazić – jak odpowiadam przemocą na przemoc. Jak biorę zamach, by kogoś uderzyć. Umiałam to opisać słowami, ale nie potrafiłam tego zobaczyć.

„Dasz radę”, dopingowała mnie Melanie. „Pomogę ci.”

„Dzięki, ale nie. Musi być jakiś inny sposób.”

Wagabundo? Zamilcz. Tu nie chodzi o ciebie i twą obawę, by nie ubrudzić sobie rączek. Okupujesz ciało Meli, a MELA. NIE. CHCE. ZGINĄĆ. BEZ. STAWIANIA. OPORU.

Nie możesz fizycznie posunąć się do napaści (kłamstwo, ale udajmy przez moment, iż wierzymy Meyer)? Spróbujcie wypracować kompromis. Broń się. Tego nie zakazuje żadne duszne prawo. Przestań wreszcie udawać męczennicę, bo tak się akurat składa, że nie ryzykujesz wyłącznie swojej rzyci.

„Nie rozumiem cię, Wando. Wyrzekłaś się swojej rasy, jesteś gotowa zginąć za mojego brata, kochasz mojego mężczyznę, który chce nas zabić, a nie potrafisz się pozbyć przyzwyczajeń, które zupełnie nam nie pomagają.”

„Jestem, kim jestem, Mel. Wszystko inne może się zmienić, ale tego jednego zmienić nie mogę. Ty też pozostałaś sobą, pozwól mi na to samo.”

No cóż...

Nie rozumiem cię, Wando.

W takim razie jesteś głupia i cofam poprzedni komplement.

Wyrzekłaś się swojej rasy, jesteś gotowa zginąć za mojego brata, kochasz mojego mężczyznę

Nie, głupia to zbyt łagodne słowo – ty jesteś najzwyczajniej w świecie opóźniona w rozwoju. Ile razy, u diabła, słyszałaś, jak Wandzia przyznaje, że nie ma kontroli nad swoimi emocjami, bo to TY siedzisz za kółkiem i wpływasz na to, co czuje?! Zaraz...

mojego mężczyznę, który chce nas zabić

No tak, mogłam się domyślić. Tak długie przebywanie sam na sam (plus młodszy brat na doczepkę) z troglodytą trwale usmażyło biedaczce mózg. Zauważyliście, że wypowiedzi Melanie stają się szczególnie idiotyczne, gdy jest w nie wpleciona osoba tru loffa?

a nie potrafisz się pozbyć przyzwyczajeń, które zupełnie nam nie pomagają.

To nie przyzwyczajenia, to natura, nad którą nie ma kontroli nawet umysł żywiciela. Tak przynajmniej twierdzi Stefa a ja, bogata w wiedzę dotyczącą dalszych fragmentów książki, ośmielam się z naszą autorką nie zgodzić.

Jestem, kim jestem, Mel. Wszystko inne może się zmienić, ale tego jednego zmienić nie mogę.

Patrz wyżej.

Ty też pozostałaś sobą, pozwól mi na to samo.

Mela pozostaje sobą – Wagabunda matkuje nastolatkowi i jest emocjonalnie zależna od socjopaty który chce ją zabić.

Wanda pozostaje sobą – Melanie zmuszona będzie skonać w mękach, karnie chyląc głowę przed katem w osobie Howe'a.

...Cóż, trafił swój na swego.

Koniec wynurzeń – ktoś się zbliża! Melania każe Wandzi wyłączyć tryb emo i salwować się ucieczką, skoro już nie chce walczyć o swoje za pomocą pięści. Okazuje się jednak, że owym ktosiem jest Jamie, który zawędrował w okolice spiżarni szukając naszych niewiast.

- Wszyscy cię szukają. No wiesz, Trudy, Lily, Wes – c i wszyscy.

Ja tam sądzę, że tamci wszyscy także nie szczędzą wysiłków. Chciałabym jednak wykorzystać ten moment, by przyłączyć się do grona osób zadających to pytanie w komentarzach pod ostatnią analizą:

Meyer, dlaczego statyści tak bardzo kochają Wandę?

Pomijając jedyną i oczywistą odpowiedź, że mamy do czynienia z Mary Sue, którą nienawiścią mogą darzyć jedynie Scary Sues (Maggie i Sharon) – to naprawdę nie ma za grosz sensu. Wagabunda reprezentuje nację, która wybiła ludzkość w pień, a obecnie niefrasobliwie dzieli się z otoczeniem opowieściami o procesie kolonizowania planet. Już samo to wystarczyłoby, żeby któryś z mieszkańców, przeżarty żalem za utraconym światem i bliskimi poderżnął jej gardło w środku nocy. Ci ludzie nie powinni mieć żadnych zahamowań – oni nawet nie znają Meli, nie będzie im więc żal ewentualnego zniszczenia mundurka z właścicielką w środku (z obecności której nawet nie zdają sobie sprawy). Jak na ironię, tym, który powinien bronić Wandzię własną piersią jest...Jared.

Pomińmy na chwilę fakt, że chłop jest najzwyczajniej w świecie chory na umyśle i przeanalizujmy sytuację. Facet wyjeżdża w teren, a tam wiadomo: nieustanny stres, trzeba czymś zająć myśli. Howe zaczyna więc mimowolnie dumać nad kwestią swojej-nie swojej lubej, a że znaczna odległość od jaskini pozwala mu się nieco wyciszyć i spojrzeć na kwestię bardziej obiektywnie, po kilku(nastu) bezsennych nocach dochodzi do wniosku, iż głupotą byłoby zabić kosmitkę, skoro ta wyraźnie coś ukrywa. Kto wie, może jest jakaś szansa, by odzyskać Melanie – albo przynajmniej przegrać, próbując?

Ale nie; Jared musi być twardy, nie miętki (gdybyście jeszcze nie wiedzieli, ta postać ma być wzorem prawdziwego mężczyzny, podobnie jak Wardo był wzorem prawdziwego dżentelmena), a ludzkość musi uwielbiać Wagabundę, ponieważ...no cóż...tak pięknie opowiada bajki.

Meyerland – kraina, do której dostępu nie mają demony logiki i prawdopodobieństwa psychologicznego.

Tylko mamy nikomu o tym nie mówić. Nikt nie może się dowiedzieć, że zniknęłaś.

Eee...Jamie, nie chcę Cię martwić, ale to tak jakby oczywiste. Wandy nie ma nigdzie w zasięgu wzroku, a połowa uciekinierów rozbiegła się ot, tak po całej kryjówce. Zły i jeszcze gorszy mogą nie grzeszyć inteligencją, ale nie są całkowicie upośledzeni.

Jeb znowu nosi strzelbę,

Jeb, czy nie tęsknisz za starymi, dobrymi czasami, kiedy to (zapewne) regularnie udawałeś się na polowania? Dalej, użyj CEBa w słusznej sprawie!

Ian jest z Doktorem.

I bardzo przydaje się sprawie, albowiem...nope. Nie przydaje się za diabła. Ian, co ty na to, by zamiast robić za cień Carlisle'a znaleźć twojego brata i potraktować go jakimś silnym środkiem nasennym? Nie przejmuj się, nic się nie stanie, jeśli omsknie ci się ręka przy odmierzaniu dawki.

Jak tylko Doktor będzie miał chwilę, porozmawia z Jaredem i Kylem. Doktora wszyscy słuchają.

Jeśli tak, jak Edward słuchał swego przybranego papy, to nie wróżę powodzenia tej misji.

Nie musisz się ukrywać. Wszyscy są teraz zajęci, a ty pewnie jesteś zmęczona...

Owszem, musi. A wiesz dlaczego, osiołku? Bo najwyraźniej żaden z tysiąca pięciuset statystów nie został oddelegowany do przypilnowania progenitury Lorda Voldemorta. A to oznacza, że troglodyci snują się teraz nie wiadomo gdzie, planując nie wiadomo co. Zaiste, Wandzia jest bezpieczna niczym złoto w Fort Knox; przekonamy się o tym już za momencik.

Wagabundzie znów włącza się tryb angstu i płacze, że i tak nie ma dokąd pójść, albowiem jej dotychczasowe wyrko na powrót zajął Howe; od dzisiaj pozostał jej jeno ten worek ryżu w roli posłania. Dziewczyna prosi, by odwołali poszukiwania i pozwolili jej posiedzieć w spokoju, ale chłopak upiera się, że przyniesie jej przynajmniej maty do spania oraz poduszki. Na uwagę duszki, iż nie potrzebuje dwóch, Jamie hardo odpowiada, że nie zamierza dłużej dzielić przestrzeni życiowej z Jaredem; nie zgadza się także na nocowanie z wujem, albowiem od dziś zamierza sam decydować o tym, gdzie jest jego miejsce na ziemi. Uważaj, młody człowieku; jak dalej będziesz tak pyskował, matka siostra wyśle cię spać bez kolacji.

Okazuje się, że coś się święci; Jamie nie chce wyznać Wandzi co robią Jeb z Doktorem.

Było coś, o czym nie chciał mi powiedzieć. Może reszta również mnie szukała. Może powrót Jareda sprawił że wrócili do starego zdania na mój temat. W kuchni mniej więcej tak to wyglądało – zwiesili głowy i zerkali na mnie zakłopotani.

...To nie ma nic wspólnego z Jebem i Doktorem, rybko. Dlaczego nikt w tej książce nie potrafi wyciągać nawet najprostszych wniosków?

Cóż, zapewne dlatego, że wtedy nie byłoby odkrycia Wielkiej Tajemnicy, które to wydarzenie będzie miało miejsce w rozdziale czterdziestym. Jestem pewna, że nawet ci z Was, którzy nie znają dalszej treści „Intruza” domyślili się, w czym rzecz; jeśli nie, cóż, nie będę psuła Wam niespodzianki.

Pan Stryder i panna nie-Stryder klepią się po plecach, zapewniając się wzajemnie, iż wszystko będzie dobrze, aż tu nagle Wagabunda dostrzega światło w ciemności korytarza; ktoś się zbliża.

…

…

...

Nie. Proszę, nie. NIE CHCĘ tego analizować. Nie chcę nawet powtórnie tego czytać.

Od razu zaznaczam – podzieliłam ten fragment na mniejsze części zdatne do komentowania, nie pomijając absolutnie niczego, bo kluczowym jest, abyście zapoznali się z nim w całej jego patologicznej chwale. Nie znaczy to jednak, że będę komentować każdy z ustępów; w niektórych miejscach przyznam po prostu punkty, zostawiając uwagi ogólne na sam koniec. Sami się zresztą przekonacie, że momentami słowa staną się absolutnie zbędne.

– Cii – szepnęłam. – Ktoś idzie. Szybko, schowaj się za kartonami.

Jamie gwałtownie obrócił twarz ku żółtemu światłu, które z każdą sekundą przybierało na sile. Nasłuchiwałam kroków, ale nic nie słyszałam.

– Nie będę się chował – odszepnął. – Stań za mną.

– Nie!

– Jamie! – zawołał Jared. – Wiem, że tam jesteś!

...Meyer, zdajesz sobie sprawę, że gdybym pokazała ten fragment słynnym ankietowanym z „Familiady”, sto procent z nich stwierdziłoby, iż Jared jest czarnym charakterem z opowieści dla dzieci/psychopatą ze slashera/najogólniej rzecz ujmując, antagonistą danego dzieła?

Wyimaginujcie sobie tę sytuację. Mamy główną bohaterkę i jej młodszego nie-brata chowających się w pewnym zakątku jaskini i dyskutujących o przyszłości...aż tu nagle KTOŚ zakrada się w ich kierunku. Dziewczyna prosi nastolatka, żeby uciekał, chłopak mężnie odpowiada, że zostaje z nie-siostrą i zasłania niewiastę własną piersią. KTOŚ zaczyna nawoływać: „Wiem, że tam jesteś! Nie ukryjesz się przede mną!”.

Wszyscy widzieliśmy tego rodzaju sceny w najróżniejszych filmach. W zależności od gatunku ów wątek kończył się albo przechytrzeniem wroga, albo śmiercią którejś z pozytywnych postaci.

Welcome to Bedrock: 16

Nogi zamieniły mi się w watę. Dlaczego akurat Jared? Gdyby to chociaż Kyle przyszedł mnie zabić! Biedny Jamie.

Nie, Jamie nie jest biedny. Owszem, powinien go zżerać żal, że facet jego siostry - którego lubił i któremu ufał - okazał się gnojem, ale w ostatecznym rozrachunku powinno to raczej zmotywować go do pozbawienia troglodyty pewnych kluczowych części ciała, z głową na czele. Biedna jest za to Melanie, która z powodu twojej rozlazłości (oraz, no cóż, własnej głupoty), będzie musiała spędzić ostatnie momenty swego życia obserwując, jak dusi/dźga ją jej własny tru loff.

Mea culpa: 9

Welcome to Bedrock: 17

– Idź sobie! – odkrzyknął.

Podejrzewam, że to raczej wina tłumacza, ale zdenerwowany czternastolatek NAPRAWDĘ nie użyje tego rodzaju słów w sytuacji, gdy zbliża się do niego osobnik chcący zamordować jego ukochaną siostrę.

Żółta poświata zaczęła się przybliżać jeszcze szybciej i zmieniła się w plamę światła na ścianie tunelu.

Jared wyłonił się po cichu zza rogu, świecąc w nas latarką. Był już umyty, miał na sobie wyblakłą czerwoną koszulkę, która wisiała w pokoju podczas jego nieobecności. Również twarz wyglądała teraz znajomo – miał tę samą minę co zawsze, odkąd tu przybyłam.

Cóż za uroczo eufemistyczny opis żądzy mordu nieustannie bijącej z twarzy tego typa.

Welcome to Bedrock: 18

Oślepiający promień latarki zatrzymał się na mojej twarzy. Oczy musiały mi zalśnić srebrem, gdyż poczułam, że Jamie drgnął. Po chwili jednak przylgnął do mnie jeszcze mocniej.

Stefa, przed chwilą dałaś nam do zrozumienia, że Jamie zamierza zasłonić Wagabundę. Jakim cudem jest zatem w stanie zobaczyć poblask w jej oczach?

– Odsuń się! – zaryczał Jared.

Welcome to Bedrock: 19

Sam się odsuń! – odkrzyknął Jamie. – W ogóle jej nie znasz. Zostaw ją w spokoju!

Próbowałam uwolnić się z jego uścisku, ale nie chciał mnie puścić.

A zatem... jednak trzyma Wandę w objęciach i dyskutuje z Jaredem jednocześnie pokazując mu rzyć? * myśli * Wiecie, że to w sumie całkiem słuszna strategia?

Jared dopadł do nas niczym rozjuszony byk. Jedną ręką chwycił Jamiego za koszulę i odciągnął ode mnie. Zaczął nim potrząsać, krzycząc:

– Co robisz, głupi? Nie widzisz, że ona cię wykorzystuje?

Welcome to Bedrock: 20

Odruchowo rzuciłam się pomiędzy nich. Zgodnie z moim oczekiwaniem Jared puścił Jamiego. Chodziło mi tylko o to, reszta – znajomy zapach, który uderzył mnie w nozdrza, kształt jego piersi pod moimi palcami – była nieistotna.

Tuszę, że Mela będzie miała na ten temat nieco inne zdanie, jako że nie przepada za byciem workiem treningowym.

...A nie, przepraszam, wszak Wandzia maca obecnie Howe'a po jego umięśnionej klacie. W takim wypadku wszystko w porządku, zostało już udowodnione, iż uroda tru loffa automatycznie wyłącza u Melanii jakąkolwiek złość i poczucie krzywdy.

– Zostaw go – powiedziałam, żałując, że nie potrafię być taka, jaką chciałaby mnie oglądać Melanie; że nie umiem zacisnąć pięści, a mój głos nie jest dość stanowczy.

To się, wulwa, naucz. I nie, proszę mi nie mówić, że dochodzi tu do głosu potulna natura dusz; Wagabunda nie miała żadnego problemu z byciem niegrzeczną wobec Łowczyni. To tylko Miłoźdź powstrzymuje ją od popełnienia Najwyższego Występku, jakim w Meyerlandzie jest podniesienie głosu na tru loffa.

…

A teraz...

….

Uff. Głęboki wdech, kochani.

Pochwycił jedną dłonią moje nadgarstki i odrzucił mnie w bok. Uderzyłam o ścianę i zaparło mi dech. Odbiłam się i wyładowałam na podłodze, z powrotem wśród kartonów, rozdzierając kolejny celofan.

Czułam tętnienie krwi w skroniach. Przed oczami migały mi przez chwilę dziwne światełka.

…

Umówiłyśmy się z Beige przed rozpoczęciem analiz, że nigdy nie damy więcej niż jeden punkt za dany cytat w danej kategorii. Czasem żałuję tej decyzji. To jedna z owych chwil.

Welcome to Bedrock: 21

– Tchórz! – krzyknął Jamie. – Ona by prędzej zginęła, niż cię skrzywdziła! Zostaw ją w spokoju!

Owszem, aczkolwiek tylko dlatego, że dusze są (w teorii) niezdolne do przemocy, a duet W&M ma wprost fantastyczne predyspozycje do wylądowania na billboardach należących do kampanii nagłaśniających problem przemocy w rodzinie.

Mea culpa: 10

Usłyszałam szuranie pudeł o ziemię i poczułam na ramieniu dłoń Jamiego.

– Wanda, wszystko w porządku?

– Tak – wydyszałam, choć głowa pękała mi z bólu. Widziałam nad sobą jego zatroskaną twarz. Jared musiał upuścić latarkę. – Idź stąd. Jamie – wyszeptałam. – Biegnij.

I nie zwracaj uwagi na tatę Jareda, to moja wina, że przesoliłam zupę.

Mea culpa: 11

Welcome to Bedrock: 22

Jamie potrząsnął stanowczo głową.

– Odsuń się od niego! – krzyknął Jared. Do Jamiego, nie do mnie.

Welcome to Bedrock: 23

Zobaczyłam, jak chwyta chłopca za ramiona i podnosi z kucek, przewracając przy okazji kilka pudeł, które spadły na mnie niczym lawina. Przeturlałam się w bok, osłaniając głowę rękoma. Jakiś ciężki karton uderzył mnie dokładnie pomiędzy łopatkami. Jęknęłam z bólu.

Welcome to Bedrock: 24

– Przestań! – zawył Jamie.

Usłyszałam trzask i ktoś nagle wstrzymał oddech. Wyczołgałam się spod ciężkiego pudła i podniosłam chwiejnie na łokciach. Jared trzymał się za nos, coś ciemnego ściekało mu po ustach. Oczy miał szeroko otwarte ze zdziwienia. Jamie stał naprzeciw niego z wściekłym wyrazem twarzy i dłońmi zaciśniętymi w pięści.

...Czy to...

...Czyżby...

...Czyżby ktoś wreszcie zdołał uświadomić Stefie, jak w takich okolicznościach zareagowałby normalny czternastolatek?!

Jared spoglądał na niego w szoku. Twarz chłopca zaczęła łagodnieć. W miejsce gniewu pojawiło się rozgoryczenie i żal – tak wielki, że mógł konkurować ze spojrzeniem, jakie Jared posłał w kuchni Jebowi.

– Myślałem, że jesteś inny – szepnął Jamie. Spoglądał na Jareda jak gdyby z bardzo daleka, jakby dzielił ich mur nie do pokonania.

W oczach stanęły mu łzy. Odwrócił głowę, wstydząc się swojej słabości, po czym oddalił się szybkim, niespokojnym krokiem.

To całkiem prawdopodobny opis tego, jak młody Stryder musi się czuć w danej sytuacji. Nacieszcie się nim, albowiem nic, co dobre, nie ma prawa zbyt długo istnieć w powieściach Stefy.

„Starałyśmy się”, pomyślała smutno Melanie. Serce wyrywało jej się za bratem, choć jednocześnie pragnęła, bym zwróciła wzrok w stronę Jareda. Dałam jej to, czego chciała.

Wiem, co myślicie. Ja jednak skupię się na nieco innym aspekcie tego cytatu. Nie wspomniałam o tym na początku analizy, ale od rozdziału dwudziestego dziewiątego w górę będziemy obserwować powolną transformację Melanie w parodię własnego charakteru; zmiana ta będzie na tyle bolesna, iż na jej tle nawet nasza duszka zacznie jawić się Wam jako rozsądna i sympatyczna postać. To, co tu widzicie, to wstęp do owej przemiany, która (cóż za niespodzianka) bazować będzie na miłosnych figurach geometrycznych i wynikających z nich konsekwencjach.

Jared w ogóle na mnie nie spoglądał. Trzymał się za nos, wpatrzony w ciemności, w których przed chwilą zniknął Jamie.

– Do diabła! – krzyknął nagle. – Jamie! Wracaj!

Odpowiedziała mu cisza.

Zerknął ponuro w moim kierunku, przyprawiając mnie o dreszcz, choć jego gniew zdawał się ustępować; potem podniósł z ziemi latarkę, kopnął zawadzający mu karton i ruszył za chłopcem.

Welcome to Bedrock: 25

– Przepraszam! Nie płacz. – Zniknął za zakrętem, co chwila coś wołając. Zostałam sama.

A nie mówiłam? Muszę się jednak zgodzić z Howem: Jamie, nie płacz. Po prostu dokończ, coś zaczął; teraz, na ten przykład, mógłbyś się skupić na regionie poniżej pasa.

Przez dłuższą chwilę musiałam się koncentrować na oddychaniu. W skupieniu wdychałam i wydychałam powietrze z płuc. Kiedy już poczułam, że mam to opanowane, spróbowałam się podnieść. Minęło kilka sekund, nim przypomniałam sobie, jak poruszać nogami, ale ponieważ trzęsły mi się i uginały, usiadłam z powrotem pod ścianą i przesuwałam się wzdłuż niej, dopóki nie znalazłam worka z ryżem. Oparłam na nim głowę i zabrałam się do oceny obrażeń.

Welcome to Bedrock: 26

Niczego sobie nie złamałam. Co innego Jared, tu nie miałam już pewności.

Polski język jest cudowny – zauważyliście, że można tę wypowiedź rozpatrywać na dwa różne sposoby?

Welcome to Bedrock: 27

Potrząsnęłam wolno głową. Jamie i Jared nie powinni się bić. Ściągnęłam na nich tyle nieszczęścia.

a) Jared nie uderzył Jamiego.

b) Jamie powinien uderzyć Jareda jeszcze wiele razy.

c) Skończ z tą martyrologią.

Mea culpa: 12

Westchnęłam i skupiłam się z powrotem na ciele. Czułam rozległy ból w środkowej części pleców.

Welcome to Bedrock: 28

Poza tym piekła mnie część twarzy, którą uderzyłam o ścianę.

Welcome to Bedrock: 29

Dotknęłam skóry i poczułam szczypanie, a na palcach została mi ciepła maź.

Welcome to Bedrock: 30

Ogólnie rzecz biorąc, nie było jednak najgorzej.

Wszak mógł zabić!

Mea culpa: 13

Welcome to Bedrock: 31

Resztę obrażeń stanowiły niegroźne siniaki i zadrapania.

Do wesela się zagoi.

Mea culpa: 14

Welcome to Bedrock: 32

Uświadomiłam to sobie i niespodziewanie ogarnęła mnie wielka ulga.

Żyję. Jared miał okazję mnie zabić i tego nie zrobił. Wolał iść pogodzić się z Jamiem.

Ludzki pan.

Mea culpa: 15

Welcome to Bedrock: 33

Wygląda więc na to, że stosunki między nimi, choć mocno z mojego powodu nadszarpnięte, dadzą się naprawić.

To był długi dzień – nawet zanim wrócił Jared, a miałam wrażenie, że od tamtej chwili minęła wieczność. Zamknęłam oczy, nie ruszając się z miejsca, i usnęłam z głową na worku ryżu.

Tu kończy się dzisiejszy rozdział.

 

...No dobrze. Od czego by tu...

Kochani. Spójrzcie na punktację, a konkretnie na kategorię „Welcome to Bedrock”

Pod zeszłą analizą tkwił numer piętnaście. Dziś jest to trzydzieści trzy.

Osiemnaście punktów. Ten rozdział zdołał zebrać osiemnaście punktów – a zatem o trzy więcej niż WSZYSTKIE dotychczasowe odcinki.

Nie wiem, co powiedzieć.

Ileż to razy wdawałyśmy się z Beige w dyskusje z twihardami (a było to dawno, dawno temu, w czasach, gdy na Twilight Forum odbywały się jeszcze jakiekolwiek dysputy) na temat tego, czy zachowanie Edwarda podpada pod znęcanie się nad lubą, czy też nie. Oczywista, fanki Warda ani myślały przyznać, że obsesyjne kontrolowanie swej połowicy i podejmowanie wszystkich decyzji w związku to forma nadużycia. „Robi to z troski!” piszczały. Pocieszałyśmy się wtedy, iż wiele z tych dziewczyn jest jeszcze bardzo młodziutkich i nie zdaje sobie w pełni sprawy z powagi sytuacji; ostatecznie mnóstwo z nich czytało „Zmierzch” po łebkach, skupiając się tylko na warstwie romantycznej i nie analizując dogłębnie czynów Cullena i wynikających z nich konsekwencji.

Problem z „Intruzem” polega na tym, że tu nie ma już miejsca na domysły.

Fakty są następujące: Jared przyszedł po Wagabundę (z tekstu wyraźnie wynika, że jeżeli nie chciał jej zabić, to przynajmniej nastraszyć lub zrobić krzywdę) po czym, napotkawszy opór ze strony Jamiego, z całej siły rzucił nią o kamienną ścianę; następnie pośrednio doprowadził do sytuacji, gdy dziewczyna została zasypana lawiną kartonów – kartonów, że tak przypomnę, wypełnionych po brzegi zapasami, z których znaczna część mogła znajdować się w różnego rodzaju aluminiowych opakowaniach.

Wyniesione obrażenia to szok (mroczki przed oczami, chwilowa niemoc kończyn), ból pleców, uszkodzenie części twarzy (ostry ból plus zdarta skóra – Wagabunda wyczuwa krew pod palcami), siniaki i zadrapania.

Meyer, wytłumacz mi, proszę: dlaczego twoje czytelniczki mają podkochiwać się w Jaredzie? Edward przy całej swej psychozie miał przynajmniej jaśniejsze momenty, kiedy to udawało mu się zachowywać jak zakochany dżentelmen.

Co ma mnie przyciągać w tym gnojku?

Jedyną znaną nam do tej pory zaletą Jareda – a jesteśmy, że tak tylko przypomnę, niemal w połowie książki – jest jego abs i złocista opalenizna. To, niestety, nieco za mało by zrównoważyć fakt, że facet jest niestabilny psychicznie.

Dlatego mówię poważnie, kochani: jeśli KTOKOLWIEK jest mi w stanie wytłumaczyć, za co powinnam lubić tego typa, byłabym zobowiązana. Dzielcie się swymi przemyśleniami w komentarzach, pamiętając jednak, by nie puszczać zbyt mocno wodzy wyobraźni i nie tworzyć tzw. headcanonu; chodzi mi wyłącznie o odpowiedzi poparte treścią dotychczasowych dwudziestu siedmiu rozdziałów. I nie przejmujcie się, jeśli polegniecie w walce.

***

A teraz, skoro nareszcie mamy ten koszmar za sobą, sądzę, iż powinniśmy poruszyć jeszcze jedną, bardzo istotną kwestię.

Kiedyś, szukając w grafice Google jakichś zdjęć do analizy, wpisałam w wyszukiwarkę hasło 'The Host cast'. Poza obrazami przedstawiającymi rzeczywistych aktorów wyskoczyło mi sporo fan artów stworzonych jeszcze przed premierą ekranizacji, przedstawiającą wymarzoną (zdaniem fanów) obsadę ostatniego dzieła pani Meyer. Chciałabym pokazać Wam jeden z nich.

                                                                           (źródło)

Osobiście rozpoznaję kilku z artystów użyczających swej facjaty na potrzeby owego kolażu, ale moją uwagę przykuł tu jeden osobnik – i podejrzewam, że nie będziecie mieli problemów z odgadnięciem, o kim mowa.

Tak, tak. Twórca (lub też twórczyni) owego obrazka obsadziła w roli Jareda Jensena Acklesa – a konkretnie jego filmowe alter ego, Deana Winchestera.

To nie wszystko. Wpiszcie podaną przeze mnie frazę w wujka googla, a zobaczycie, że w 99% fanowskiej twórczości to właśnie Deanowi przypadła rola ukochanego Mel.

Wiem, dlaczego tak się dzieje, a owa wiedza jeszcze bardziej wzmacnia we mnie poczucie beznadziei – po raz kolejny bowiem w swej analizatorskiej karierze przekonuję się, że twihardy (hosthardy?) biorą bzdury Meyer za dobrą monetę i radośnie naginają fakty tak, aby pasowały im do ich własnych wyobrażeń na temat danej postaci. Ba; jestem pewna, że gdyby Meyer była fanką „Supernatural”, sama zapewniałaby, że Howe jest jak to lustrzane odbicie Winchestera.

Meyer. Drogie fanki. Wiem, co chcecie powiedzieć. Wiem, co próbujecie przekazać. Waszym zdaniem Jared jest, podobnie jak Dean, twardym, doświadczonym przez los facetem, który nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć to, co w jego mniemaniu jest słuszne.

Nie.

Owszem, starszy z Winchesterów posiada pewne przywary, którymi można by scharakteryzować Howe'a; jest z natury dosyć porywczy i szorstki (choć w jego przypadku owo zachowanie to najczęściej przykrywka dla targających nim uczuć), stosuje się w życiu do maksymy „Najpierw strzelaj, potem zadawaj pytania” i potrafi być uparty jak osioł.

Problem polega na tym, że przy wszystkich swoich wadach Dean jest odważnym i odpowiedzialnym mężczyzną, dbającym przede wszystkim o dobro innych, zwłaszcza, jeśli ci inni zaliczają się do grona jego rodziny lub przyjaciół. Jared jest egocentrykiem, który nie dba o nikogo i o nic poza własnymi uczuciami.

Przede wszystkim zaś – dla Deana rodzina (w szerokim znaczeniu tego słowa) jest wszystkim; gdy przychodzi do sytuacji kryzysowej, Winchester zawsze stawia na piedestale swoich bliskich, choćby kosztem samego siebie.

I tu dochodzimy do sedna problemu.

Oto dwa filmiki z piątego i ósmego sezonu SPN, ukazujące chwile, gdy pozaziemskie moce opętały odpowiednio brata i najlepszego przyjaciela Winchestera.

Obejrzeliście? Jakieś wnioski?

Dean – nawet, gdy sytuacja wygląda absolutnie beznadziejnie – NIGDY nie porzuca Sama i Casa. Nie walczy jedynie o siebie i dla siebie; walczy przede wszystkim o to, by jego bliscy otrząsnęli się z wpływu agresora i odzyskali kontrolę nad swymi ciałami. Wysyła jasny komunikat: „Jestem z tobą, nie musisz radzić sobie z tym sam. Wierzę, że wciąż walczysz i wierzę, że możesz wygrać. Odwagi.”

Jared nie wierzy w Melanie.

Nie wierzy w nią tak bardzo, że nigdy – począwszy od rozdziału czternastego aż do dzisiejszego odcinka – nie akceptuje faktu, iż Mela mogłaby być uwięziona w swym ciele, przetrwawszy atak. Wuj Jeb? Założył z miejsca, iż jego harda bratanica nie dałaby się z automatu stłamsić. Jamie? Nie miał żadnego problemu z przyjęciem do wiadomości, że jego siostra uparła się zwyciężyć intruza, by ponownie zjednoczyć się z bliskimi.

Jared nigdy nie przyjmuje tego do wiadomości. Jak przekonacie się za dwa tygodnie, facet zacznie powoli dodawać dwa do dwóch dopiero wtedy, gdy Stryderowie wyłożą mu fakty jak krowie na rowie – i nawet wtedy będzie miał ogromne problemy z przetrawieniem owych informacji.

Dean tkwił niezachwianie przy swoich nawet wtedy, gdy wydawało się, że nie ma żadnej nadziei (a ci z Was, którzy znają kanon wiedzą, że siły, które opętały Sama i Castiela były niezwykle potężne, zwłaszcza w przypadku tego pierwszego); wierzył w ich obecność tak mocno, że ani przez chwilę nie rozważał zabicia któregokolwiek, mimo że sami zainteresowani aktywnie starali się zetrzeć go w proch.

Pierwszym ruchem Jareda na widok nie-Melanie jest przydzwonienie swej nie-ukochanej w twarz i następujące po tym usilne próby morderstwa.

I w związku z powyższym mam pytanie, Meyer – dlaczego, u diaska, powinnam uważać Howe'a za wzór mężczyzny?

Jared kompletnie nie ufa Mel, w jej sile i determinacji. W obliczu problemów nie próbuje znaleźć rozwiązania, po prostu wzrusza ramionami i stwierdza: „Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr – do piachu z tym robalem”. Pomyślcie sami – jak czulibyście się na miejscu Melanie? Jak czulibyście się, uparcie pokonując wszelakie przeszkody i nieustannie walcząc o możliwość dotarcia do rodziny i ukochanego, tylko po to, by przekonać się, iż ów ukochany postawił na Was krzyżyk? Pomimo tego, że żyjąc z Wami kilka lat, powinien znać Was na tyle, by wiedzieć, iż nie poddacie się bez walki? Pomimo tego, że jego rzekome uczucie, połączone wszak z impulsywnym charakterem, powinno go raczej skłonić do aktywnych poszukiwań sposobu eksterminacji nieproszonego gościa?

Howe to nic innego jak Edward w peruce; i jeden i drugi z góry zakłada, że jego połowica nie miałaby żadnych szans na przetrwanie bez swego Menszczyzny u boku; ostatecznie, jest tylko słabą kobietą. Problem w tym, że o ile taka charakterystyka miała rację bytu w przypadku Belli, to nijak ma się do tego, co reprezentuje sobą Mela.

I dlatego apeluję z tego miejsca do wszystkich twórców fan artów związanych z „Intruzem”; nie mieszajcie Deana Winchestera do tej szmiry i nie łączcie jego osoby z mizoginistycznym socjopatą. Dziękuję za uwagę.

A za tydzień: Jacob Black po tuningu wreszcie wkracza na scenę w pełnym blasku. * wzdycha * Nie, żeby ktokolwiek go tu zapraszał. Zapamiętajcie moje słowa: ci, którzy w opinii Meyer nadają się na tru loffów, rychło przemieniają się z porządnych chłopaków w chodzące patologie.

Statystyka:

Adolf approves : 34
Bellanda Wandella van der Mellen : 29
Gotuj z Jacobem Blackiem: wystarczy zalać wrzątkiem : 16
Ludzkość ssie: 36
Mea culpa: 15
Nie ma jak u mamy: 19
Świat według Terencjusza: 35
Welcome to Bedrock: 33
Witaj, Morfeuszu : 14

Maryboo