Rozdział XIV: Spór

Dzisiejszy rozdział jest dość krótki, ale za to podnosi ciśnienie lepiej niż mocna kawa. Dziękuję wszystkim za wyrazy współczucia i wsparcie, albowiem przydały się w walce z takim okropieństwem. W tym odcinku poznamy prawdziwą twarz truloffa Meli w całej swojej psychopatycznej glorii i chwale. Jeżeli myśleliście, że zachowanie Jareda przy pierwszym spotkaniu z Melą było niedopuszczalne, to zapewniam, że jego troglodyckie zapędy to była jedynie uwertura. Będzie gorzej, znacznie gorzej. Zatem lojalnie ostrzegam, że może mi się dziś zdarzyć jakiś rzut mięsem, wykonany w celu utrzymania równowagi psychicznej. 

Do dzieła.

Wandzia na widok swojego przyszywanego truloffa zamiera z zachwytu. Niestety Mela jest znacznie bardziej wylewna. 

– Jared! – wykrzyknęła, ale z mojego zniszczonego gardła wydobyło się jedynie chrypienie.Tak jak wcześniej na pustyni, przejęła panowanie nad ciałem i ruszyła przed siebie. Rzecz w tym, że teraz dokonała tego siłą.Nie zdążyłam jej powstrzymać.Rzuciła się do przodu, wyciągając ręce w jego stronę. Krzyknęłam w myślach, usiłując ją ostrzec, ale w ogóle mnie nie słuchała. Jakby zapomniała o moim istnieniu.

Mela jest nadal ledwo żywa po swojej jakże porywającej przygodzie na pustyni, a poza tym dawno nie widziała swojego księcia z bajki, więc rzeczywiście mogła nie pomyśleć, że takie zachowanie w jej obecnej sytuacji nie jest najmądrzejsze i może nie zostać zbyt dobrze odebrane. Ale i tak reakcja Jareda będzie dosyć… szokująca. 

Nikt nie próbował jej zatrzymać. Nikt prócz mnie. Była już dwa kroki od niego i wciąż nie widziała tego, co ja spostrzegłam od razu. Nie widziała, jak bardzo przez te długie miesiące rozłąki zmieniła mu się twarz, jak wyostrzyły się rysy. Nie zauważyła, że bezwiedny uśmiech z jej wspomnień wcale nie pasował do tej nowej twarzy. Tylko raz widziała jego gniew, a i tak był wtedy dużo mniej rozwścieczony. Nie widziała tego, a przynajmniej nic sobie z tego nie robiła.

Jego ramiona były dłuższe niż moje.

Zanim Melanie zdążyła go dotknąć moimi palcami, uderzył mnie w twarz zewnętrzną częścią dłoni. Cios był tak silny, że ściął mnie z nóg, a upadając, uderzyłam głową o skalną posadzkę. Słyszałam, jak reszta ciała grzmotnęła o podłogę, ale już tego nie poczułam. Wywróciło mi oczy, dzwoniło w uszach. W głowie mi wirowało i o mało co nie straciłam przytomności.

Przywalił jej. Ten neandertalczyk po prostu przyłożył jej w twarz i to bez żadnego powodu, co zaraz udowodnię.

Po pierwsze, po co ją bić, skoro jest otoczona, wycieńczona i nie stanowi żadnego zagrożenia? Nie wierzę, że ten nieokrzesaniec pomyślał, że ledwie żywa duszyczka chce zrobić mu krzywdę, zresztą jaki miałaby powód, żeby akurat na niego rzucać się z niecnymi zamiarami? Przemoc jest w tej sytuacji absolutnie zbędna. Wystarczyło, żeby ją złapał i przytrzymał lub nawet delikatnie odepchnął od siebie, skoro nie chce mieć z nią nic do czynienia. Cios prosto w twarz to więcej niż przesada. Ten facet to po prostu jakiś jaskiniowy, niewyżyty psychol. 

Po drugie, wrócę może do argumentu Maryboo sprzed tygodnia. Kto jak kto, ale prawdziwy truloff nad truloffy raczej nie powinien tak szybko pogodzić się z tym, że Meli już nie ma w środku. Ani przez chwilę przez myśl mu nie przeszło, że ona nadal może być gdzieś w swym ciele? A nawet jeżeli już jej nie ma, czego się zresztą w ten sposób nie dowie, to co z podstawowym szacunkiem dla jej ciała? Przecież nawet zmarłych lepiej się traktuje! On się nie musiał bronić, co by go może tłumaczyło, przygrzał dziewczynie, bo chciał! Co za monumentalny dupek!!! Taki wyczyn zasługuje na nową kategorię dla tego jaskiniowca.

Welcome to Bedrock: 1

Aha, no i jeszcze specjalnie dla ciebie, Jared:

Mela oczywiście nie jest specjalnie zrażona zachowaniem swojego troglodyty. 

Głupia! – jęknęłam do niej. Miałaś tego nie robić!

"Jared tu jest, Jared żyje, Jared tu jest", powtarzała w kółko jak refren.

Priorytety, bitch, priorytety!

Wujek Jeb chce pomóc Wandzi wstać, ale waha się, gdyż…

Szedł ku nam Jared. Wyglądał tak samo jak barbarzyńcy z pustyni; może tylko w jego gniewie było coś pięknego. Serce mi załopotało i zaczęło bić nierówno. Miałam ochotę wyśmiać samą siebie. Jakie to miało znaczenie, że był piękny, że go kochałam, skoro zamierzał mnie zabić?

WTF!? Matko borska, ta tępa dzida ma jakieś hardcorowe życzenie śmierci. Piękny gniew! wyje głucho Niech mnie ktoś trzyma, bo nie wiem, czy śmiać się czy płakać!

Przyglądałam się tej okrutnej twarzy. Wmawiałam sobie, że morderczy szał weźmie w nim górę nad wyrachowaniem, lecz tak naprawdę nie pragnęłam śmierci.

To jest opis jakiegoś szwarccharaktera, a nie truloffa. Morderczy szał, wyrachowanie, może w czasie wolnym topi też małe kociątka lub dekapituje takie żółte, słodkie kaczuszki?

Jeb i Jared przez dłuższą chwilę patrzyli sobie w oczy. Jared zaciskał szczęki. Jeb zachowywał spokojną twarz. W końcu Jared westchnął gniewnie i zrobił krok do tyłu.

Chill mofo, chill mofo! Następny badassowy moment wuja Jeba, to mi się podoba. Wujcio pomaga wreszcie wstać naszym paniom. 

Jared przyglądał się temu z zaciśniętymi ze złości zębami. Melanie próbowała znowu się do niego zbliżyć, niczego nienauczona. 

Mela, ogarnij się, do ciężkiej cholery! Mózg ci już całkiem uszami wypłynął? A tak się zapowiadałaś na nie najgorszą bohaterkę. Ale nie, w końcu jako nieodrodna kreacja Stefci musisz zachowywać się przy swym lubym, jakbyś miała rozum rozwielitki. Jeżu kolczasty, jaka ja jestem zła! 

Wandzi udaje się zapanować nad tą idiotką i powstrzymać ją przed robieniem głupot. 

Ale zdążyłam się już otrząsnąć z szoku po spotkaniu z nim i byłam w tej chwili o wiele przytomniejsza. Tym razem nie mogło jej się udać. Uwięziłam ją w głowie, zatrzaskując wszystkie możliwe kraty.

"Siedź cicho. Nie widzisz, jak on się mną brzydzi? Cokolwiek byś powiedziała, tylko pogorszysz sprawę. Zginiemy."

"Ale on żyje, Jared żyje", zawodziła.

I chuj z nim!

…

Przepraszam bardzo za ten iście rynsztokowy język, ale moje ciśnienie wyrabia dziś niesamowite rzeczy. 

Ludzie w jaskini zaczynają dyskutować, w tym czasie nasz tandem rozgląda się wokół. Wandzia zauważa, że wśród ludzi nie ma żadnych dzieci, co jest raczej mało zaskakujące, biorąc pod uwagę, jak łatwym i pożądanym są one materiałem na mundurki dla robali. W końcu do Wandzi podchodzi jakiś człowiek.  

[…] przez tłum nie przecisnął się jeszcze ktoś. Był to wysoki, szczupły mężczyzna. Tylko u niego pod skórą znać było kości. Włosy miał mysie, chyba jasnobrązowe lub ciemnoblond. Rysom twarzy brakowało wyrazu, podobnie jak reszcie pociągłego ciała. W jego spojrzeniu nie było gniewu i właśnie dlatego od razu rzucił mi się w oczy.

Pozostali ustępowali mu z drogi. Najwyraźniej darzyli tego niepozornego człowieka szacunkiem. Tylko Jared się nie usunął. Stał nieruchomo, nie odrywając ode mnie wzroku. Chudy mężczyzna ominął go, nie zwracając na niego większej uwagi. Zupełnie jakby mijał stertę kamieni.

Podczas gdy Jared napawa się swoim gniewem, przybysz wypytuje, jak Wandzia znalazła się w kryjówce. Mężczyzna uważnie przygląda się duszyczce, gdy ta zauważa w tłumie Sharon, kuzynkę Meli. I tym razem Wandzi udaje się spacyfikować Melanię, żeby nie robiła scen.

– Mhm – wymamrotał mężczyzna, z zaciekawieniem badając mnie wzrokiem. Czułam się dziwnie. Zdawał się zadowolony. Nie rozumiałam dlaczego.

Speszona jego spojrzeniem, przeniosłam wzrok na inną postać – młodą kobietę o ognistych włosach. Wychylała się zza ramienia drobnego mężczyzny. Rękę położyła mu na barku.

Sharon! – krzyknęła Melanie.

Kiedy ją poznałam, kuzynka zmarszczyła gniewnie czoło. Zepchnęłam Melanie w kąt umysłu. Cii!

– Mhm – wymamrotał ponownie wysoki mężczyzna, potakując. Wyciągnął dłoń ku mojej twarzy i zdziwił się, gdy przed nią uskoczyłam, prawie wpadając na Jeba.

– Nie bój się – powiedział, uśmiechając się pokrzepiająco. – Nie zrobię ci krzywdy.

Ponownie wyciągnął rękę w moją stronę. Przysunęłam się wystraszona do Jeba, lecz ten popchnął mnie łokciem do przodu. Mężczyzna dotknął mojej twarzy pod uchem. Był delikatniejszy, niż sądziłam. Obrócił mi twarz. Poczułam, jak przesuwa palcem po karku, i zrozumiałam, że sprawdza bliznę po wszczepieniu.

Kątem oka obserwowałam Jareda. To, co robił mężczyzna, wyraźnie mu się nie podobało i domyślałam się dlaczego. Ta cienka różowa linia na mojej szyi musiała w nim budzić najgorsze uczucia.

Które to uczucia całkowicie tłumaczą jego zachowanie, bo… eee… Nie! Ni cholery! Angst czy nie, nic nie usprawiedliwia jego wybryku. 

– Wygląda na zdrową, choć jest trochę wycieńczona, odwodniona i niedożywiona. Ale odwodnienie to nie problem, chyba wlałeś w nią wystarczająco dużo wody. A zatem – tu wykonał dziwny, mimowolny gest mycia rąk – do dzieła.

I to wszystko stwierdził po obrzuceniu jej spojrzeniem i obmacaniu szyi. Dobry jest. 

Wandzia domyśla się wreszcie, że ów człowiek jest Doktorem. 

Nie, nie tym Doktorem! Spokojnie. 

– Kyle, Ian? – zawołał i wyciągnął szyję, wypatrując wezwanych w tłumie. Zobaczyłam, jak wyłaniają się z niego czarnowłosi bracia, i zadrżały pode mną kolana.

– Chyba muszę was prosić o pomoc. Gdybyście mogli zanieść... – zaczął Doktor, który przy Kyle’u wydawał się dużo niższy.

– Nie.

Wszyscy obrócili się, by zobaczyć, kto to. Ja nie musiałam, bo poznałam go po głosie. 

Tak, tak, McBrutal nie chce, żeby zanieść. O co właściwie chodzi? Może się dowiemy. 

Brwi miał nastroszone, a na ustach dziwny grymas. Na twarzy malowało się tyle emocji naraz, że trudno było je opisać jednym słowem. Widziałam w niej złość, bunt, zagubienie, nienawiść, strach... i ból.

To na pewno kolka nerkowa. Boli jak skurwysyn. 

– Tak, Jared? Jakiś problem?

– Owszem.

Wszyscy czekali w milczeniu. Stojący obok mnie Jeb zaciskał kąciki ust, jakby powstrzymując uśmiech, co wskazywałoby na dość osobliwe poczucie humoru.

– Jaki znowu? – zapytał Doktor.

– Oto jaki, Doktorze – odparł Jared przez zęby. – Co za różnica, czy oddamy go w twoje ręce, czy Jeb od razu wpakuje mu kulę w czaszkę?

Pewnie, słonko, najlepiej od razu zabić, nie próbować dowiedzieć się, o co chodzi, co nią kierowało? Co lub kto? To w końcu tylko twoja była ukochana, dla której poświęciłbyś ludzkość. Pamiętasz to jeszcze, bucu? Bo ja pamiętam. 

– Jedyna różnica jest taka, że Jeb przynajmniej nie nabrudzi.

– Jared. – Ton głosu Doktora był kojący, tak jak wtedy, gdy mówił do mnie. – Za każdym razem wiele się dowiadujemy. Może tym razem uda nam się...

– Ha! – parsknął Jared. – Jakoś nie widzę tego postępu.

"Jared nas obroni", pomyślała cichutko Melanie.

Oddycha głęboko

Powiedzcie mi, że mam wybrakowaną wersję tej książki i ona tego nie pomyślała… Błagam. 

Dziecko drogie, czy ty naprawdę nie słyszysz, co ten pitekantrop mówi?

Formułowanie myśli przychodziło mi z wielkim trudem. "Nie nas, tylko twoje ciało."

Jakie ciało, przecież widać, że ten kawał mięcha też nic go nie obchodzi. Nie, nie rozumiem tej sceny i nie chcę rozumieć. 

Sharon zrobiła krok naprzód, wysuwając się nieznacznie przed Doktora, jak gdyby chciała stanąć w jego obronie.

– Nie ma sensu marnować okazji! – wybuchnęła. – Wiemy, Jared, że jest ci ciężko, ale koniec końców decyzja nie należy do ciebie. Liczy się dobro większości.

Jared posłał jej groźne spojrzenie.

– Nie – odwarknął. 

Co prawda nic nie jest powiedziane wprost, ale można się domyślić, że doktorek chce przeprowadzić na duszce jakieś badania lub eksperymenty. Może pragnie dowiedzieć się, czy i w jakich warunkach możliwe jest wyjęcie pasożyta tak, by świadomość żywiciela powróciła. Jeśli tak, to Jared powinien pierwszy być za takim rozwiązaniem, by odzyskać swa lubą, nawet jeżeli szanse są niewielkie. Ale w końcu McWalNiePytaj już udowodnił, jak bardzo ją kocha, więc czemu ja się znowu dziwię? 

Jared, Sharon i bracia (nie Cugowscy, tylko Kyle i Ian) zaczynają się kłócić. Żeby ich uspokoić wujcio Jeb sięga znów po swoje insygnium władzy, czyli shotguna. 

Jeb puścił moją rękę, a w powietrzu po prawej mignęła mi srebrna lufa strzelby. Odskoczyłam, mimo że nie była wycelowana we mnie. Straciłam wówczas równowagę; patrzyłam, jak jaskinia przewraca się na bok.

– Jamie – szepnęłam, tracąc z oczu jasność.

Twarz Jareda pojawiła się nagle tuż przy mnie. Pochylał się nade mną ze srogą miną.

– Jamie? – powtórzyłam cicho, tym razem pytając. – Jamie? 

Z daleka dobiegł gruby głos Jeba.

– Nic mu nie jest. Jared go tu przyprowadził. 

Spojrzałam na zbolałe oblicze Jareda, znikające coraz szybciej w mroku spowijającym mi oczy.

– Dziękuję – wyszeptałam. 

Chwilę później pogrążyłam się w ciemnościach.

Zemdlała, czy Jared przywalił jej z drugiej strony, żeby równo puchło? Nie zdziwiłabym się, gdyby tak było. Cóż WandzioMela mdleje w najodpowiedniejszych dramatycznie momentach, jak na porządną następczynię Belki przystało.   

Bellanda Wandella van der Mellen: 15

A to może oznaczać tylko jedno. Koniec rozdziału. 

Boru, boru, co za wkurzające 5 stron (ebookowych, rzecz jasna). Po co mi kofeina, wystarczy poczytać sobie niektóre sceny napisane przez Stefcię, od razu się człowiekowi spać odechciewa.

Z Jareda już na dobre wylazł kompletny, niestabilny psychol, co oczywiście najwyraźniej Meli zupełnie nie przeszkadza. Skąd ja to znam? Już jedna taka była, co nie miała nic przeciwko byciu rzucaną na szklane meble czy o samochody.

Bellanda Wandella van der Mellen: 16

Czy Stefka ma jakiś fetysz BDSM? Jeśli tak, to chyba ona nie do końca pojmuje, na czym BDSM tak naprawdę polega. (E.L. James zresztą też tego nie wie.) Kij z tym, nie mam ochoty zastanawiać się nad życiem seksualnym tej kobiety, dosyć mam traum. W każdym razie pan McHomicidalFuckingManiac zaczyna ścigać się z Edziem o tytuł najbardziej creeptastycznego bohatera dzieł Smeyerowej. I ma ogromne szanse pokonać McSparkle’a w tym pojedynku. Zobaczymy co przyniosą następne rozdziały.

Adolf approves : 19

Bellanda Wandella van der Mellen : 16

Gotuj z Jacobem Blackiem: wystarczy zalać wrzątkiem : 4

Świat według Terencjusza: 25

Welcome to Bedrock: 1

Witaj, Morfeuszu : 9

Trzymajcie się

Beige